Benjamin Clementine zag ik een paar maanden geleden voorbij komen in De Wereld Draait Door; zo ongeveer de beste reclame die een muzikant zich tegenwoordig kan wensen. Er werd me wat te driftig gestrooid met superlatieven en het optreden van één minuut dat volgde maakte op mij totaal geen indruk; de staande ovatie na afloop ten spijt. Ik zag een minuut zonder enige structuur, die werkelijk overliep van pretentie, wat bij mij altijd flink wat allergie oproept.
Ik begon daarom met frisse tegenzin aan de beluistering van At Least For Now, het debuut van de van oorsprong Ghanese muzikant, die opgroeide in Londen, maar als muzikant voor het eerst indruk maakte in de metrostations van Parijs, waarin hij omstanders imponeerde met zijn bijzondere muziek en al even bijzondere vertolkingen van het werk van anderen.
At Least For Now is absoluut de uiterst pretentieuze plaat die ik op basis van mijn eerste kennismaking met de muziek van Benjamin Clementine had verwacht, maar waar het kwartje bij mij in die ene minuut DWDD niet viel, maakt het hele album, na enige gewenning, wel flink wat indruk.
Het is bijzondere muziek die Benjamin Clementine maakt. Centraal staan zijn donker klinkende en vaak wat jazzy pianospel en zijn bijzondere stem, die wat plechtig aandoet en meer dan eens aan Nina Simone doet denken. Antony Hegarty is het andere vergelijkingsmateriaal dat tot dusver vaak wordt aangedragen bij het omschrijven van de muziek van Benjamin Clementine en ook dit is zinvol vergelijkingsmateriaal. Met Antony deelt Benjamin Clementine de voorliefde voor zwaar aangezette songs vol dramatiek en een voorkeur voor een stemmige, vaak wat klassiek aandoende instrumentatie.
Persoonlijk hoor ik ook nog wel wat van de vergeten legende Billy MacKenzie, maar uiteindelijk mag, nee moet, Benjamin Clementine worden gezien als een muzikant met een uniek eigen geluid.
Stemmige pianoklanken staan centraal op At Least For Now, maar Benjamin Clementine zet ook met enige regelmaat percussie en vooral strijkers in, wat zijn songs voorziet van de broodnodige variatie en bovendien structuur geeft aan deze songs.
Het is allemaal behoorlijk zwaar aangezet, behoorlijk somber en bij vlagen net wat teveel van het goede, maar zeker wanneer Benjamin Clementine redelijk binnen de lijntjes kleurt, maakt hij veel indruk met zijn indringende songs.
In vocaal opzicht kan hij werkelijk alle kanten op, waardoor hij afwisselend kan klinken als Nina Simone, Antony Hegarty, Billy MacKenzie of zelfs Bowie in zijn meer theatrale dagen, maar Benjamin Clementine is net zo makkelijk een soulzanger, een nachtclub jazzartiest of een speenvarken dat naar de slachtbank wordt gevoerd.
Ik geef direct toe dat de wat meer extreme momenten op At Least For Now me in eerste instantie flink tegen stonden, maar uiteindelijk brengen deze het bijzondere debuut van Benjamin Clementine op smaak en geven ze dit debuut pit.
At Least For Now is zeker geen makkelijke plaat, zodat je zeker de tijd moet nemen om deze bijzondere plaat te doorgronden, maar uiteindelijk krijg je er veel voor terug. Benjamin Clementine heeft een indringende, avontuurlijke, emotievolle en meeslepende plaat vol lef en bravoure gemaakt. Zet hem twee keer achter elkaar op, bijt af en toe even door de zure appel heen en maak uiteindelijk een diepe buiging voor dit grote en eigenzinnige talent. Aangekondigd als één van de muzikale sensaties van 2015 en hij maakt het waar. Meer dan waar zelfs. Erwin Zijleman
