Ik heb me niet laten verleiden door de Who Can I Be Now boxset met deels nieuw materiaal (het matige The Gouster) uit de Amerikaanse periode van David Bowie (1974-196), de Lazarus soundtrack, de EP No Plan met drie nieuwe restjes van de Black Star sessies of de zoveelste mooi uitgevoerde verzamelaar.
Het vorige week als losse release verschenen Live Nassau Coliseum ’76 vind ik echter wel interessant.
Of dat voor de fanatieke Bowie fan ook zo is durf ik te betwijfelen, want de plaat is al decennia als bootleg verkrijgbaar en is een paar jaar geleden al eens officieel uitgebracht als extraatje bij de zoveelste luxe editie van Station To Station.
Ik had de plaat echter nog niet en heb wat met het live-materiaal van Bowie uit deze periode. Stage uit 1978 is nog altijd een van mijn favoriete Bowie platen aller tijden (ik weet dat ik hier vrijwel alleen in sta) en ook Live Nassau Coliseum ’76 doet wat met me.
Waar Bowie op Stage midden in zijn Berlijnse en wat mij betreft ook beste periode zit, ontworstelt hij zich op Live Nassau Coliseum ’76 aan zijn flirts met Amerikaanse dansmuziek van een jaar eerder.
De plaat werd op 23 maart 1976 opgenomen in The Nassau Coliseum in New York, een van de vele tussenstops van Bowie’s Isolar/Station To Station tour. In de live-set is Bowie Young Americans al weer vergeten (alleen Fame komt voorbij) en concentreert hij zich op songs van Ziggy Stardust, Hunky Dory, Diamond Dogs, Alladin Sane en uiteraard het destijds net verschenen Station To Station.
Het levert een setlist op die flink afwijkt van de Stage setlist van twee jaar later en ook de band die Bowie bijstaat is op bassist George Murray, drummer Dennis Davis en slaggitarist Carlos Alomar na anders dan de band die Bowie bijstond tijdens de Isolar II – 1978 World Tour.
Toch hoor ik flink wat overeenkomsten tussen de twee platen. Zo zingt Bowie geweldig en met enorm veel passie en speelt zijn band al even gedreven en bij vlagen heerlijk avontuurlijk of meedogenloos swingend.
Net als Stage rammelt ook Live Nassau Coliseum ’76 af en toe behoorlijk en is het geluid niet echt geweldig, maar wat mij betreft geeft dit de plaat het bijzondere en dynamische van een live-plaat en zeker een live-plaat uit de jaren 70. Een drumsolo hoort hier natuurlijk bij.
Live Nassau Coliseum ’76 is hierdoor veel interessanter dan de live-platen die David Bowie de afgelopen twee decennia heeft uitgebracht. De ware magie van Stage ontbreekt misschien, maar in flink wat songs zijn David Bowie en zijn band uitstekend op dreef.
Iedereen die Stage, net als ik, koestert en de luxe editie van Station To Station een paar jaar geleden heeft laten staan, moet op zijn minst eens luisteren naar dit bijzondere live album uit 1976. Ik vind Live Nassau Coliseum '76 in ieder geval vele malen interessanter dan al die andere restjes die sinds het prachtige Blackstar zijn verschenen. Erwin Zijleman