Dat gold in eerste instantie ook voor Please Be Mine van de mij onbekende Molly Burch, maar wat ben ik blij dat ik deze plaat toch maar even heb beluisterd voor hij op de kansloze stapel zou verdwijnen.
Met haar debuut weet de Amerikaanse singer-songwriter zich immers moeiteloos te onderscheiden van de grauwe middelmaat.
Molly Burch groeide op in Los Angeles, studeerde jazz aan de universiteit van Asheville in North Carolina en woont tegenwoordig in Austin, Texas. In Austin nam ze in slechts één dag haar debuut op en wat is het een mooi debuut geworden.
Please Be Mine onderscheidt zich in muzikaal opzicht van de meeste andere platen die momenteel verschijnen. De instrumentatie van de plaat roept herinneringen op aan de country en rock’ n roll van decennia geleden, heeft iets van de producties van Phil Spector, maar raakt op een of andere manier ook aan de dreampop van veel latere datum. Een Twin Peaks achtige sfeer is de kers op de taart.
Het klinkt allemaal bijzonder lekker en oorspronkelijk, maar toch ook fris, waarbij ik persoonlijk vooral wordt geroerd door het werkelijk prachtige gitaarwerk op de plaat dat imponeert met prachtige loopjes en heel veel subtiliteit.
In muzikaal opzicht houdt de band van Molly Burch je vrij eenvoudig bij de les, maar over het sterkste wapen van de singer-songwriter uit Austin heb ik het nog niet gehad. Dat sterkste wapen is de stem van Molly Burch.
Het is een heldere, warme en krachtige stem die hoorbaar is beïnvloedt door de zangeressen voor wie Molly Burch in haar jeugd een zwak had. Flarden Billie Holiday, Dusty Springfield, Nina Simone en met name Patsy Cline zijn absoluut hoorbaar, maar in de prachtige stem van Molly Burch hoor je ook flarden Angel Olsen en Hope Sandoval om nog maar eens wat namen te noemen.
Met haar geweldige stem en alle emotie in deze stem tilt Molly Burch alle songs op haar debuut op indrukwekkende wijze naar een hoger plan. Als ze gaat zingen is alles om haar heen even stil en houdt ook haar band in. Het voorziet Please Be Mine van een bijzondere sfeer en wat mij betreft van magie.
Ik was bij eerste beluisteringen van de plaat bang dat de retro klanken op Please Be Mine snel zouden gaan vervelen, maar eigenlijk is het debuut van Molly Birch me alleen maar dierbaarder geworden en staat de plaat steeds vaker garant voor kippenvel. Interessante nieuwe aanwinst voor de Amerikaanse rootsmuziek als je het mij vraagt. Erwin Zijleman