De vorige zes platen van de band waren zo mooi en zo bijzonder dat het voor Elbow zo langzamerhand niet meevalt om nog te verrassen.
Dat doet Little Fictions dan ook niet en zeker niet wanneer je de plaat voor het eerst beluistert. De mokerslag zoals die bijvoorbeeld werd uitgedeeld door het briljante The Seldom Seen Kid uit 2008 blijft hierdoor uit.
Op Little Fictions doet Elbow vooral wat je van de band verwacht na 16 jaar en zes prachtplaten.
Dat zou de suggestie kunnen wekken dat Little Fictions een tegenvallende plaat is, maar dat is het zeker niet. Sterker nog, Little Fictions is een geweldige plaat, die zich kan meten met het beste van de band. Het is uiteindelijk ook een plaat die toch anders klinkt dan de vorige platen van band.
Op het eerste gehoor kleurt de plaat redelijk binnen de lijntjes van het inmiddels bekende Elbow geluid. Dat is een geluid dat een stuk complexer en avontuurlijker is dan dat van de meeste anders bands en qua complexiteit en avontuur mijlenver is verwijderd van het geluid van andere bands met de status van Elbow.
Het bijzondere van de muziek van Elbow is dat de band er in slaagt om muziek te maken die constant buiten de lijntjes kleurt, maar die toch redelijk makkelijk in het gehoor ligt, zeker wanneer je er oppervlakkig naar luistert.
Elbow moet het op Little Fictions doen zonder hun drummer van het eerste uur Richard Jupp. Dat werd gezien als een aderlating, maar juist de bijzondere (elektronisch klinkende) ritmes dragen voor een belangrijk deel bij aan het bijzondere geluid dat zich ontwaart wanneer je Little Fictions vaker hoort en met net wat meer aandacht beluistert.
Little Fictions lijkt vergeleken met zijn voorgangers een redelijk toegankelijke plaat die uit veel minder lagen bestaat dan gebruikelijk bij de band, maar met name de basis van de meeste songs is onnavolgbaar. Op deze complexe basis strooit Elbow verrassend driftig met geweldige melodieën, waarop de prachtstem van voorman Guy Garvey uitstekend gedijt.
Door de stem van Guy Garvey doet de muziek van Elbow me nog steeds denken aan de geweldige platen die Peter Gabriel aan het begin van zijn solocarrière maakte en ook in muzikaal opzicht hoor ik raakvlakken met deze platen.
Door de op het eerste gehoor net wat minder complexe songs dringt Little Fictions zich makkelijk op. Ik was daarom meteen overtuigd van de kwaliteit van de zevende plaat van Elbow, maar nu de plaat voor de vijfde of zesde keer voorbij komt, vind ik Little Fictions nog veel beter.
Elbow heeft een plaat gemaakt die op het eerste gehoor klinkt als typisch Elbow, maar de songs op Little Fictions zitten vol geheimen en verrassingen. In muzikaal opzicht is het weer smullen en Guy Garvey lijkt alleen maar beter te gaan zingen de afgelopen jaren.
En zo groeit een plaat die voor Elbow begrippen in eerste instantie wat gewoontjes overkomt al snel tot grote hoogten. Het is een bijzondere prestatie, want welke band slaagt er in om zeven platen van dit niveau te maken en niet te vallen voor de verleidingen van een nog groter publiek.
Waar een vroege soortgenoot als Coldplay inmiddels is afgegleden in de richting van de zouteloze popmuziek en goedkoop effectbejag, maakt Elbow nog steeds eigenzinnige muziek van een enorme schoonheid.
De vorige zes platen van de band zijn me stuk voor stuk dierbaar en ook voor Little Fictions heb ik inmiddels een plekje in mijn hart ingeruimd. En ondertussen ben ik er ook nog eens van overtuigd dat het steeds spannender klinkende Little Fictions nog lang niet is uitgegroeid. En zo heeft Elbow het weer geflikt om een prachtplaat af te leveren. Erwin Zijleman