Met name de platen die de band uit Toronto 10-15 jaar geleden maakte (met Favourite Colours uit 2004 als onbetwiste persoonlijke favoriet) hebben een mooi plekje in mijn platenkast gekregen, maar de laatste paar jaar ben ik de band eerlijk gezegd compleet uit het oog verloren, wat verklaart dat The Sadies nu pas voor het eerst opduiken op deze BLOG.
Met het onlangs verschenen Northern Passages hebben The Sadies mijn aandacht weer getrokken en daar ben ik heel blij mee. Het in een prachtige hoes gestoken Northern Passages laat immers goed horen wat de band rond de broers Dallas en Travis Good in huis heeft en dat is heel wat.
Northern Passages opent met loom klinkende countryrock die associaties oproept met Crosby, Stills & Nash en herinnert aan het mij bekende werk van de band, maar dat The Sadies ook een ander gezicht hebben blijkt in de tweede track waarin de gitaren mogen scheuren en de Canadese band garant staat voor een rauwe portie garagerock.
Northern Passages verrast ook in de derde track met gitaren die flink uit de bocht mogen vliegen, maar ook dit keer domineren de dromerige en zonnige countryrock en de licht zweverige psychedelica.
Northern Passages imponeert over de hele linie met geweldig en veelkleurig gitaarwerk en songs die heel makkelijk overtuigen. Als ik moet kiezen heb ik een voorkeur voor het meer countryrock georiënteerde of psychedelische werk van de band en dit domineert zoals gezegd op de nieuwe plaat van The Sadies.
Het is muziek die je vrijwel onmiddellijk mee terug sleept naar de jaren 60, waarin de broers Good nog niets eens geboren waren, maar het is ook muziek die je steeds op het verkeerde been zet.
Dat doen The Sadies op Northern Passages het opvallendst met de twee wat rauwere songs, maar ook de andere songs op de plaat zitten vol subtiele invloeden uit meerdere decennia muziekgeschiedenis.
De band bestaat inmiddels meer dan 20 jaar in dezelfde samenstelling en dat hoor je. Northern Passages klinkt hecht en schakelt makkelijk tussen meerdere genres. Naast de al eerder genoemde invloeden is de band ook niet vies van up-tempo folk of van pure bluegrass en uiteraard duikt er ook dit keer een gastvocalist op (een handelsmerk van The Sadies, in het verleden werkte de band onder andere met Neko Case en Jon Langford) in de persoon van Kurt Vile. Het is overigens een zeer geslaagde samenwerking.
Door het veelzijdige karakter van de plaat drong Northern Passsages zich bij mij niet direct zo op als de platen uit het verleden, maar na een paar keer horen heb ik op de nieuwe plaat van The Sadies toch weer flink wat songs gevonden die ik niet meer los wil laten. The Sadies blijft een bijzondere band, Northern Passages is de zoveelste uitstekende plaat. Erwin Zijleman