Het is mij eerlijk gezegd ontgaan (al heb ik de platen van de band inmiddels wel beluisterd), maar met Heavy Meta (geen typo) trekt Ron Gallo nu alsnog de aandacht.
Heavy Meta is de tweede soloplaat van de Amerikaan en ik vind het een geweldige plaat.
Voor vernieuwing ben je bij Ron Gallo aan het verkeerde adres. Heavy Meta laat zich vooral beïnvloeden door de garagerock uit de jaren 60 en voegt hier vervolgens allerlei invloeden aan toe.
Deze variëren van invloeden uit de punk, hardrock en glamrock tot invloeden uit de rootsrock, American Underground, psychedelica en indie-rock. Het levert een bijna onweerstaanbare rockplaat op die het beste uit een aantal decennia op een hoop lijkt te hebben geveegd.
Heavy Meta is gemaakt door Ron Gallo’s power trio dat naast hemzelf bestaat uit bassist Joe Bisirri en drummer Dylan Sevey. De ritmesectie speelt strak en degelijk, maar stuwt Ron Gallo ook met enige regelmaat naar grote hoogten.
De Amerikaan beschikt over een stem die gemaakt is voor dit soort muziek en alle kanten op kan. Gallo kan zijn teksten rauw en geëngageerd uitspuwen, maar kan ook behoorlijk loom of ingetogen zingen of juist hysterisch krijsen.
Wat voor de stem van Ron Gallo geldt, geldt ook voor zijn gitaarspel. Heavy Meta kan flink uit de bocht vliegen met gierende gitaren, maar kan ook benevelen met psychedelische gitaarwolken of imponeren met razend knappe gitaarsolo’s.
En zo zet Ron Gallo je keer op keer op het verkeerde been en word je heen en weer geslingerd tussen de jaren 60, 70, 80 en 90. Het doet me af en toe wel wat denken aan de geweldige gitaarplaat van Car Seat Headrest die vorig jaar terecht de jaarlijstjes haalde, maar Heavy Meta roept ook associaties op met het werk van The Who, Steve Wynn, The Clash en T. Rex, om maar eens een paar namen te noemen.
Het noemen van namen is uiteindelijk zinloos, want wat het ene moment nog zeer relevant is, is het volgende moment compleet onzinnig. Wat overeind blijft is dat Ron Gallo met Heavy Meta een rockplaat heeft afgeleverd die je compleet van je sokken blaast, die grenzeloos vermaakt, maar die ook verrast en intrigeert en ook in tekstueel opzicht waardevol is.
Ron Gallo maakt muziek die tegenwoordig veel te weinig gemaakt wordt. Dat heb je niet altijd door, maar na beluistering van de bijna 40 minuten tijdloze rockmuziek van Heavy Meta weet je wat je de laatste tijd zo gemist hebt. Erwin Zijleman