De band uit Nashville, Tennessee, was (of is) immers een van de boegbeelden van de aalgladde Nashville countrypop en leek (of lijkt) een marionet van de machtige gevestigde orde in Amerikaanse countryhoofdstad.
Nieuwsgierig geworden door enkele zeer positieve recensies in met name de Amerikaanse muziekpers, ben ik toch gaan luisteren naar de nieuwe plaat van de band en sindsdien schaar ik The Breaker onder mijn ‘guilty pleasures’ van het moment.
Ook The Breaker krijgt de etiketten country pop en contemporary country opgeplakt, maar ik hoor toch vooral pure pop met hier en daar een beetje country en folk.
Wanneer invloeden uit de country domineren schuurt Little Big Town tegen de Dixie Chicks en met name Lady Antebellum aan, maar veel vaker hoor ik raakvlakken met de heerlijke Westcoast pop op het onvolprezen debuut van Wilson Phillips of met de pop van Fleetwood Mac (en dan met name de pop die Fleetwood Mac in het decennium na Rumours en Tusk maakte).
Ik noem The Breaker vooralsnog een ‘guilty pleasure’ omdat de plaat is voorzien van een flink gepolijst geluid en de productie hier en daar als overdadig kan worden getypeerd. The Breaker bevat echter ook flink wat songs waarin de kwaliteit onmiddellijk aan de oppervlakte komt wanneer je het dunne laagje polijst wegdenkt of accepteert als een functioneel tierelantijntje.
The Breaker bevat flink wat songs waarvoor Fleetwood Mac zich in de jaren 80 en 90 niet zou hebben geschaamd en het zijn songs die voor mij behoorlijk onweerstaanbaar zijn. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal aangenaam en een stuk avontuurlijker dan Little Big Town tot dusver heeft laten horen.
Waar de band op haar vorige platen keurig binnen de grenzen van de Nashville countrypop bleef, bevat The Breaker flink wat uitstapjes buiten de gebaande paden, waaronder een aantal interessante.
Waar het in muzikaal opzicht waarschijnlijk nog net wat te gelikt klinkt voor een ieder die geen zwak heeft voor perfecte pop, overtuigt Little Big Town in vocaal opzicht vrij makkelijk. Met name de vrouwenstemmen op de plaat maken flink wat indruk en ook de harmonieën op The Breaker zijn dik in orde en hier en daar zelfs wonderschoon.
Het zorgt voor een plaat die vooral de zon laat schijnen, maar zo af en toe maakt Little Big Town ook echt indruk met hele goede songs, een verrassende instrumentatie of bijzonder rake vocalen.
Nu The Breaker voor de zoveelste keer voorbij komt en steeds meer vermaakt, begin ik me zelfs af te vragen of ik het predicaat ‘guilty pleasure’ niet moet laten vallen. Die beslissing stel ik nog maar even uit, maar dat Little Big Town met The Breaker een verrassend sterke plaat heeft gemaakt is voor mij zeker. Erwin Zijleman