In Nederland moeten we niet zo heel veel hebben van de band uit Dallas, Texas en dat heeft de band voor een deel aan zichzelf te danken.
Old 97’s werd in haar begindagen in het hokje alt-country geduwd, maar flirtte naarmate de jaren vorderden geregeld met pop, rock en zelfs Britpop en daar moet je van houden.
Het heeft de band in de Verenigde Staten geen windeieren gelegd, maar Nederlandse liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek laten de band het afgelopen decennium dus vooral links liggen.
Helemaal terecht is dat niet, want de band heeft een aantal sterke platen op haar naam staan, met de twee delen The Grand Theatre uit 2010 en 2011 en natuurlijk klassieker Too Far To Care uit 1997 als mijn persoonlijke favorieten tot dusver.
Die platen krijgen nu serieuze concurrentie van Graveyard Whistling, want op haar nieuwe plaat omarmt Old 97’s de Amerikaanse rootsmuziek weer eens hartstochtelijk. Op haar nieuwe plaat kiest Old 97’s vooral voor uptempo songs. Het zijn songs met roffelende drums, gierende gitaren en energieke vocalen die als een stoomtrein door het Amerikaanse landschap razen.
Eenmaal tot stilstand gekomen overtuigt Old 97’s net zo makkelijk met zich langzamer voortslepende songs met al even mooie gitaaruithalen en hier en daar een jankende pedal steel.
De band uit Texas gaat in een aantal songs ver terug in de tijd, maar is het toevoegen van invloeden uit meerdere decennia muziekgeschiedenis nog niet verleert. Graveyard Whistling verwerkt voor de afwisseling eens weinig invloeden uit de radiovriendelijke pop en rock maar citeert driftig uit de archieven van de countryrock, de alt-country, rootsrock, hillbilly en cowpunk.
In muzikaal opzicht klinkt Old 97’s als een geoliede machine en ook zanger Rhett Miller overtuigt dit keer vrij makkelijk met hartstochtelijke zang. Old 97’s doet op haar nieuwe plaat misschien geen hele opzienbarende dingen, maar maakt wel indruk met een enorme hoeveelheid jonge honden energie. De leden van de band hebben stuk voor stuk een middelbare leeftijd bereikt, maar Old 97’s schrijft nog steeds songs over meisjes en bier en brengt deze met een overtuiging die respect afdwingt.
En net als de verveling wat toe dreigt te slaan zijn er op Graveyard Whistling de geweldige vocalen van Nicole Atkins, Brandi Carlile en Caitlin Rose, die de songs van Old 97’s weer een extra slinger in de goede richting geven.
Ook ik was de afgelopen jaren lang niet altijd enthousiast over de muziek van Old 97’s, maar Graveyard Whistling is echt een goede plaat. Misschien niets meer dan dat, maar ook zeker niets minder. Erwin Zijleman