De Britse band rond de Duitse muzikant Felix Bechtolsheimer, die eerder aan de weg timmerde met zijn band Hey Negrita, maakte diepe indruk met een plaat die geen moment in een hokje was te duwen en zich liet inspireren door onder andere countryrock, bluesrock, psychedelica, folk, jazz, alt-country en indie-rock.
Severed was niet alleen een veelzijdige plaat vol invloeden, maar ook een plaat vol muzikaal avontuur. De Britse band was bovendien goed voor geweldige en volstrekt tijdloze songs, terwijl voorman Felix Bechtolsheimer de songs ook nog eens voorzag van diepgang en emotie door zijn zeer persoonlijke teksten.
Severed was een plaat die onmiddellijk tot de verbeelding sprak, maar was ook een plaat die tot grote hoogten wist door te groeien. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar de tweede plaat van Curse Of Lono, die verrassend snel na het zo bewierookte debuut verschijnt.
Curse Of Lono heeft de lat voor de tweede plaat angstvallig hoog gelegd, maar het lijkt de Britse band niet te deren. As I Fell is een verrassend ingetogen plaat, die verder gaat waar Severed ruim een jaar geleden ophield, maar die het geluid van het zo goede debuut ook heeft vervolmaakt.
Op haar nieuwe plaat klinkt Curse Of Lono wat minder rauw en stekelig dan op het debuut, maar alle namen en invloeden die opdoken bij beluistering van de vorige plaat, zijn ook dit keer te horen. As I Fell laat in muzikaal opzicht flinke ontwikkeling horen. De band klinkt hechter dan op het debuut en slaagt er in om zwoele en lome passages naadloos te verbinden met een enkele uitbarsting.
Het is knap hoe Curse Of Lono zich stevig laat inspireren door Amerikaanse countryrock, bluesrock en alt-country, maar er op hetzelfde moment in slaagt om Brits te klinken. Het is minstens net zo knap hoe de band rond Felix Bechtolsheimer invloeden uit een ver verleden combineert met invloeden uit het heden.
Het zorgt voor een geluid dat aan van alles en nog wat doet denken, maar dat ook uniek klinkt. Ook As I Fell doet me weer denken aan de muziek van Daniel Lanois, maar uit het niets kan ook zomaar een vleugje Pink Floyd of een beetje van The War On Drugs opduiken. Verreweg de meeste associaties heb ik echter met de muziek van Dire Straits. De vergelijking met deze Britse band is voor velen waarschijnlijk eerder een belediging dan een compliment (wat verklaart dat de naam in geen enkele recensie opduikt), maar Dire Straits had zeker zijn momenten (met name op haar eerste platen). Curse Of Lono borduurt voort op deze momenten en voegt er flink wat onderhuidse spanning, dynamiek, emotie en schoonheid aan toe.
Direct bij eerste beluistering was ik weer verkocht, maar net als zijn voorganger is ook As I Fell weer een plaat die nog lang beter en interessanter wordt. Ik had op voorhand niet verwacht dat Curse Of Lono het kunststukje van een jaar geleden zou kunnen benaderen, laat staan overtreffen, maar hoe vaker ik naar de tweede plaat van Curse Of Lono luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat de band het onmogelijke heeft gepresteerd.
As I Fell is een lome en dromerige plaat vol bezwering en betovering, die je meevoert naar imposante landschappen, maar het is ook een intieme plaat die je raakt met de persoonlijke verhalen van Felix Bechtolsheimer en een plaat die steeds weer verrast met prachtige accenten in de instrumentatie, de productie en de zang. Severed was een van de betere platen van 2017, As I Fell gaat wat mij betreft nog wat hoger scoren in 2018. Sterker nog, ik denk dat ik het dit jaar nog niet beter heb gehoord dan dit. Erwin Zijleman