Loving The Alien (1983-1988) laat horen wat Bowie na zijn briljante platen uit de jaren 70 en het al even indrukwekkende Ashes To Ashes uit 1980 deed. Kort door de bocht sprong hij over van de alternatieve naar de mainstream pop en haalde hij sloten met geld binnen, maar ook Bowie in net wat mindere doen is nog altijd een zeer interessant muzikant, die met name tijdens de Serious Moonlight Tour uit 1983 nog in uitstekende vorm stak. Voor de rest is het zoeken naar hoogtepunten in deze uit de kluiten gewassen box-set, maar ze zijn er absoluut.
Na Five Years (1969-1973), dat overigens vlak voor zijn dood verscheen, Who Can I Be Now? (1974-1976) en A New Career In A New Town (1977-1982) zijn we inmiddels halverwege de jaren 80 aanbeland; een periode die wordt samengevat op de box-set Loving The Alien (1983-1988).
Het is op voorhand een veel minder interessante periode dan de periodes die door de voorgaande drie box-sets werden afgedekt, maar de minst interessante periode uit de carrière van David Bowie moest nog komen (de box-set over de periode 1989-1994 kan men met een gerust hart overslaan.
Het is de periode die volgt op de Berlijnse trilogie en het minstens even sterke Scary Monsters uit 1980 en het is een periode die begint bij de release van Let’s Dance in 1983. Let’s Dance is in commercieel opzicht een van de meest geslaagde platen van David Bowie, maar in artistiek opzicht is het toch duidelijk minder interessant dan de serie platen die Bowie tussen 1970 en 1980 maakte.
Aan de hand van co-producer Nile Rodgers maakt David Bowie op Let’s Dance de overstap naar een mainstream geluid dat qua productie perfect past in de jaren 80. De plaat opent nog redelijk sterk met de singles Modern Love, China Girl (met een glansrol voor gitarist Stevie Ray Vaughan) en Let’s Dance, maar hierna zakt de plaat flink in en is weinig meer te horen van de vernieuwingsdrang die Bowie op zijn platen uit de jaren 70 en op Scary Monsters liet horen.
Het legde de Britse muzikant echter geen windeieren. De plaat ging in aanzienlijke hoeveelheden over de toonbank en werd gevolgd door een tour die Bowie van de concerthallen van de Isolar en de Isolar II tours naar de stadions van de Serious Moonlight tour bracht.
De Isolar en Isolar II tours, wat mij betreft de beste tours van de Britse muzikant, zijn uitvoerig gedocumenteerd, maar van de Serious Moonlight tour was er nog niet veel en nog niets van goede kwaliteit. Daar komt nu verandering in, want de Loving The Alien bevat een prima registratie van de Serious Moonlight tour, wat mij betreft de meest waardevolle plaat in deze box-set.
Bowie klinkt minder donker dan tijdens zijn Berlijnse jaren, maar vertolkt zijn oudere werk nog op gloedvolle en bijzonder overtuigende wijze en speelt bovendien flink wat prima songs die geen plek kregen tijdens de Isolar tours.
Na Let’s Dance volgde Tonight, dat nog wel een aantal hele aardige singles bevatte en Never Let Me Down, een van de zwakste broeders in het oeuvre van Bowie. Dat vond hij kennelijk zelf ook, want Bowie stemde zelf nog in met de aan de box-set toegevoegde remake van de plaat. Deze nieuwe versie is in productioneel en instrumentaal opzicht inderdaad een stuk mooier en interessanter dan het origineel, dat inmiddels wel erg gedateerd klinkt met zijn galmende 80s productie, maar de songs zijn wat mij betreft niet goed genoeg om er een echt goede plaat van te maken, laat staan een Bowie klassieker. Wel een aardige poging overigens en hoorbaar met liefde gemaakt.
Never Let Me Down werd gevolgd door een nog grootsere stadion tour, de Glass Spider toe, die uiteraard ook van de partij is in deze box-set. Aardig, maar Bowie in topvorm horen we wat mij betreft niet, al is de band echt heel goed, terwijl het combineren van theater en muziek in de stadions totaal niet uit de verf kwam. Hierna volgen nog flink wat remixes en rarities en een enkele nooit verschenen song, maar dit is wat mij betreft voor de liefhebber.
Het zorgt er voor dat de spoeling wat dun is dit keer, zeker vergeleken met de vorige twee box-sets. De registratie van de Serious Moonlight tour is uitstekend en verdient een zelfstandige release en de nieuwe versie van Never Let Me Down is bijzonder. That’s it. Gelukkig staat alles ook gewoon op Spotify, want alleen voor de Serious Moonlight registratie geef ik niet zoveel geld uit, ook al geniet ik behoorlijk van deze nieuwe portie Bowie, die ook in een wat mindere periode interessanter was dan de meeste van zijn tijdgenoten. Erwin Zijleman