Tony Joe White dook halverwege de jaren 60 op in Nashville en debuteerde uiteindelijk in 1969 met een veelbelovende eerste plaat. Een jaar later schreef hij zijn bekendste song, Rainy Night In Georgia, en kreeg zijn carrière in de muziek een vliegende start.
Tony Joe White maakte met name aan het begin van de jaren 70 een aantal geweldige platen, waarvan Tony Joe White uit 1971 wat mij betreft de beste is. Hij zou uiteindelijk een geheel eigen geluid ontwikkelen en het is een geluid dat inmiddels bekend staat onder de naam swamp-rock.
De carrière van Tony Joe White ging lang niet altijd over rozen. In de jaren 80 en 90 kwam hij nauwelijks aan de bak en zijn echt goede vorm vond hij eigenlijk pas weer aan het begin van het nieuwe millennium. Sindsdien toverde de Amerikaanse muzikant weer de ene na de andere prachtplaat uit de hoge hoed, met het schitterende The Heroines uit 2004 als mijn persoonlijke favoriet.
Nog geen maand geleden verscheen zijn laatste plaat Bad Mouthin'. Op deze plaat omarmde Tony Joe White voor de afwisseling eens de blues. Vergeleken met zijn oudere werk klonk de inmiddels 75 jaar oude Amerikaan wel wat kwetsbaarder, maar niets wees er op dat het zijn zwanenzang zou worden. De inkt van de recensie die ik er over schreef is nog nat: http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2018/10/tony-joe-white-bad-mouthin.html.
Tony Joe White laat een bijzonder fraai oeuvre na, al is het wel wat zoeken in de enorme stapel platen die hij maakte. Als grondlegger van de swamp-rock zullen we hem niet snel vergeten. Erwin Zijleman