Tony Joe White is de koning van de swamp rock, maar dit keer kiest hij voor uiterst ingetogen blues uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Deels songs uit zijn eigen en goedgevulde catalogus en deels blues klassiekers, maar de muzikant uit Nashville maakt er allemaal Tony Joe White songs van met zijn herkenbare gitaarspel en zijn nog herkenbaardere stemgeluid. In eerste instantie kabbelt het wat mij betreft aangenaam maar niet al te indringend voort, maar op een gegeven moment grijpt deze plaat je bij de strot en worden de blues songs van Tony Joe White alleen maar mooier en intenser.
Tony Joe White vierde afgelopen zomer zijn 75e verjaardag (hij wel) en maakt als sinds de tweede helft van de jaren 60 muziek. De in Goodwill, Louisiana, geboren, maar in Nashville, Tennessee, getogen muzikant debuteerde in 1968 en ontwikkelde aan het begin van de jaren 70 een eigen geluid, dat later swamp rock of swamp pop werd genoemd.
De Amerikaanse muzikant heeft inmiddels een flinke stapel platen gemaakt, maar enige voorzichtigheid is geboden wanneer je in de man’s omvangrijke oeuvre wilt duiken. Na twee klassiekers aan het begin van de jaren 70, was Tony Joe White het spoor in de tweede helft van de jaren 70 en in de jaren 80 en 90 vooral bijster en was hij al door menigeen afgeschreven.
Het nieuwe millennium heeft Tony Joe White kennelijk voorzien van nieuwe inspiratie, want sinds 2001 levert de muzikant uit Nashville met enige regelmaat geweldige platen af, met het uit 2004 stammende The Heroines als mijn persoonlijke favoriet. Het zijn vooral platen waarop Tony Joe White laat horen dat hij binnen de swamp rock op eenzame hoogte staat, maar dat doet hij op zijn nieuwe plaat voor de afwisseling eens niet.
Op Bad Mouthin’ kiest Tony Joe White voor de blues en zijn alle andere invloeden die zo vaak opduiken in zijn muziek naar de achtergrond gedrongen. Bad Mouthin’ is een verrassend sober klinkende plaat waarop Tony Joe White vaak genoeg heeft aan zijn gitaar en zijn stem. Hier en daar duikt een mondharmonica of wat eenvoudige percussie op, maar dat is het wel.
Bad Mouthin’ klinkt hierdoor en door de keuze voor de blues anders dan de vorige platen van de Amerikaanse muzikant, maar iedereen die zijn werk kent zal onmiddellijk de hand van Tony Joe White herkennen. Het gitaarspel van de muzikant uit Nashville klinkt anders dan dat van andere muzikanten en als je het gitaarspel niet herkent is er altijd nog die uit duizenden herkenbare stem.
Op Bad Mouthin’ vertolkt Tony Joe White een aantal vergeten songs uit zijn eigen catalogus en een aantal blues klassiekers. Veel collega muzikanten zouden zich met deze klassiekers niet meer kunnen onderscheiden, maar Tony Joe White maakt er op bijzondere wijze zijn eigen songs van, zelfs als het om een klassieker als Heartbreak Hotel of Baby Please Don't Go gaat.
Bad Mouthin’ bevat vooral eenvoudige blues songs die zijn voorzien van een sobere instrumentatie en de bijzondere vocalen van Tony Joe White. Het is muziek die me bij de meeste muzikanten al na een paar tracks zou vervelen, maar de nieuwe plaat van de Amerikaanse veteraan houdt de aandacht moeiteloos vast en wordt alleen maar indringender en intenser.
Nieuwe zieltjes gaat Tony Joe White vast niet winnen met deze plaat, maar iedereen die het werk van de Amerikaan de afgelopen decennia of de afgelopen 18 jaar heeft gevolgd, zal ook met deze nieuwe portie Tony Joe White zeer tevreden zijn. Erwin Zijleman
De digitale versie van Bad Mouthin’ is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van Tony Joe White (de cd en lp ook, maar die kosten een vermogen): https://tonyjoewhite.bandcamp.com.