Ik had nog nooit van K Michelle Dubois gehoord, maar toen haar plaat voor het eerst uit de speakers kwam, had ik het idee dat ik haar al jaren kende. Harness staat immers vol met volstrekt tijdloze popliedjes en het zijn popliedjes met een voorliefde voor 90s rock. Het maakt van Harness de ultieme feelgood plaat, maar de songs van K Michelle DuBois zijn ook nog eens heel goed. De instrumentatie is gericht op genadeloos verleiden en ook de stem van de Amerikaanse singer-songwriter beschikt over dit vermogen. Ik ging direct voor de bijl en ben nog lang niet klaar met deze compleet onweerstaanbare plaat.
De plaat verscheen vorige week, zodat ik eindelijk iets kan opschrijven over de derde plaat van de singer-songwriter uit Atlanta, Georgia. Over de vorige twee kan ik niet veel zeggen, want die zijn me volledig ontgaan, maar plaat nummer drie is echt een hele goede.
Op deze derde plaat maakt K Michelle Dubois volstrekt tijdloze popliedjes en het zijn volstrekt tijdloze popliedjes die zich vooral laten inspireren door de vrouwelijke rockmuzikanten uit de jaren 90. Denk aan Juliana Hatfield, denk aan Belly, denk aan The Breeders en denk ook zeker aan Liz Phair in haar alternatievere jaren.
K Michelle DuBois beperkt de invloeden die ze verwerkt in haar muziek echter zeker niet tot die uit de jaren 90. Hier en daar hoor ik iets van Siouxsie Sioux, hier en daar iets van The Bangles, maar Harness kan zich ook laten inspireren door de tijdloze popmuziek van Fleetwood Mac, de girlpop van Phil Spector, de ‘angry young woman’ muziek van Alanis Morissette of de verleidelijke popliedjes van Jenny Lewis. Zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van namen, maar een recensie met alleen maar namen helpt uiteindelijk niemand.
K Michelle Dubois verwerkt al deze invloeden in een geluid dat ik alleen maar kan omschrijven als compleet onweerstaanbaar. De gitaarlijnen op de plaat zijn zonder uitzondering om te smullen, de gitaarmuren die hier en daar worden opgebouwd zijn aangenaam gruizig, de brede klankentapijten van synths zijn steeds weer sprookjesachtig mooi, terwijl de ritmesectie lekker voor in de mix staat.
Het is een geluid dat bedoeld is om genadeloos te verleiden en dat doet het dan ook. Op hetzelfde moment durft K Michelle Dubois te experimenteren. De ritmes zijn soms voorzichtig tegendraads, de synths strooien zo nu en dan met licht tegen de haren in strijkende klanken, terwijl de gitaren hier en daar flink uit de bocht mogen vliegen.
Als ik al het vergelijkingsmateriaal op één hoop veeg is Harness van K Michelle DuBois de plaat die Alanis Morissette na Jagged Little Pil niet meer heeft gemaakt, al doe ik K Michelle DuBois met zo’n eenzijdige vergelijking ook tekort.
Ik heb het nog niet over de stem van de singer-songwriter uit Atlanta, Georgia, gehad en het is een stem die gemaakt lijkt voor dit soort muziek. K Michelle DuBois kan in vocaal opzicht stevig rocken, maar kan ook meisjesachtig verleiden of klinken als een alternatieve popprinses. Harness walst keer op keer over me heen met pop en rocksongs waarvan ik alleen maar heel vrolijk kan worden en vervelen doet het na al die draaibeurten nog steeds niet. De cover van de plaat blijft helaas een beetje creepy, maar verder niets dan lof. Erwin Zijleman
Harness van K Michelle Dubois is verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://kmichelledubois.bandcamp.com.