Mint Condition van Caroline Spence kreeg ik wat bij toeval in handen, maar na één keer horen was ik verkocht. Dat is deels de verdienste van de fraaie instrumentatie en productie en de uitstekende songs op dit album, maar toch vooral van de stem van Caroline Spence. Het is een stem die gemaakt is voor dit genre en het is een stem die aan komt. Bij mij in ieder geval wel. In het begin lijkt het nog even of Caroline Spence verder vooral tussen de lijntjes kleurt, maar Mint Condition wordt steeds beter en weet zich te onderscheiden van vrijwel alle andere platen die recent in dit genre zijn uitgebracht.
Dat leverde tot voor kort twee albums en een EP op, maar die zullen de meeste liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek waarschijnlijk zijn ontgaan, want het grote succes is vooralsnog uitgebleven.
Mint Condition, het deze week verschenen nieuwe album van Caroline Spence, eindigde om onduidelijke redenen bovenop het al dan niet virtuele stapeltje met de nieuwe releases van deze week en overtuigde me vrijwel onmiddellijk.
Dat is in eerste instantie de verdienste van de stem van Caroline Spence, die gemaakt lijkt voor Americana in het algemeen en countrymuziek in het bijzonder. Het is een prachtig heldere stem, die af en toe iets heeft van een jonge Emmylou Harris, en het is bovendien een stem waarin je veel gevoel en emotie hoort.
Mint Condition werd geproduceerd door Nashville producer Dan Knobler, die Mint Condition heeft voorzien van een mooi verzorgde productie en gelukkig ook van een productie die niet al te braafjes klinkt. In de openingstrack mogen de gitaren direct stevig uithalen, waardoor Mint Condition de brave Nashville country verruild voor meer alternatieve soorten country.
Het geluid in deze openingstrack is verrassend vol en rauw, maar toch slaagt Caroline Spence er vrij makkelijk in om met haar stem boven de volle instrumentatie uit te komen, waardoor ze direct indruk maakt. Wanneer de singer-songwriter de elektrische gitaren tijdelijk verruilt voor een wat meer ingetogen en akoestisch geluid, trekt haar stem nog wat makkelijker de aandacht en weet Caroline Spence zich te onderscheiden van de talloze soortgenoten in de overvolle vijver van de Amerikaanse rootsmuziek. Ik hou persoonlijk erg van dit soort stemmen, waardoor Mint Condition me vrijwel onmiddellijk dierbaar was.
Caroline Spence doet op haar nieuwe album, zeker op het eerste gehoor, geen bijzondere of spannende dingen, maar alles dat ze doet, doet ze goed. De songs van de Amerikaanse muzikante liggen lekker in het gehoor, maar zijn ook interessant en hetzelfde geldt voor de instrumentatie op de plaat. Het is een instrumentatie die traditioneel kan klinken, maar ook wat steviger uit kan pakken. Ook de productie van de plaat is dik in orde. Mint Condition klinkt prachtig en houdt de instrumentatie en de vocalen prima in evenwicht. Caroline Spence vertelt ook nog eens persoonlijke verhalen over het leven van een vrouwelijke muzikant on the road.
Op het eerste gehoor klinkt het vooral degelijk met de prima vocalen als uitschieter, maar naarmate ik Mint Condition vaker hoor, raak ik steeds meer onder de indruk van de songs, de instrumentatie, de productie en natuurlijk de zang op het album, zeker wanneer Caroline Spence hulp krijgt van Emmylou Harris en laat horen dat haar stem prachtig kleurt bij die van de grootheid uit de countrymuziek.
Mint Condition groeit hierdoor flink door en is wat mij betreft een album dat eigenlijk niet gemist mag worden door liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment. Mint Condition kwam bij toeval bovenop op de stapel van deze week terecht, maar hoort daar absoluut thuis. Erwin Zijleman