Heel even dacht ik een Waterboys album in handen te hebben dat me echt niet bevalt, maar track voor track weet Where The Action Is zich toch weer voor me te winnen. The Waterboys flirten op hun nieuwe album op geslaagde wijze met 70s soul en rock, maar slaan de plank ook een paar keer mis met avances met een jong en modern geluid. Hier tussenin grijpt de band rond Mike Scott op aangename wijze terug op haar oude werk, waarbij af en toe de magie het wint van de nostalgie. Where The Action Is is zeker niet het beste album van The Waterboys en misschien zelfs wel een van de slechtste, maar mijn liefde voor de band blijft onvoorwaardelijk.
Op The Waterboys uit 1983, A Pagan Place uit 1984 en This Is The Sea uit 1985 vermengden The Waterboys het zo karakteristieke en grootse jaren 80 geluid met Keltische invloeden en dat legde de band zeker geen windeieren.
The Waterboys bereikten misschien niet de hoogten van The Simple Minds en U2, maar behoorden gedurende de jaren 80 absoluut tot de subtop. Ook na de jaren 80 bleven The Waterboys prima albums maken, al bleef de pure magie van de eerste albums vaak uit.
Ik heb op een of andere manier altijd een zwak gehouden voor de muziek van The Waterboys, maar het deze week verschenen Where The Action Is viel me in eerste instantie vooral tegen. Omdat je oude helden niet zomaar afschrijft, ben ik het blijven proberen met het nieuwe album van de band en langzaam maar zeker laaide mijn liefde voor de muziek van de band weer op.
Where The Action opent verrassend stevig met de titeltrack waarmee Mike Scott en zijn medemuzikanten zich ergens tussen The Stones en Joe Cocker uit de vroege jaren 70 in wurmen. Door de karakteristieke en herkenbare stem van Mike Scott hoor je onmiddellijk dat het om The Waterboys gaat, maar het volle, stevige en soulvolle geluid lijkt de band toch niet helemaal te liggen, tot de band je opeens wel te pakken heeft.
Where The Action Is klinkt wel vaker soulvol en verwijst ook meer dan eens naar muziek uit de jaren 70. Wanneer The Waterboys na de ode aan Clash gitarist Mick Jones wat gas terugneemt, duiken steeds meer flarden uit het herkenbare Waterboys geluid op, al klinkt de band door blazers, een orgeltje en achtergrondvocalisten nog steeds verrassend soulvol.
Het gekke is dat ook de meer ingetogen tracks me in eerste instantie maar matig bevielen, maar op een gegeven moment werd Where The Action Is een voorzichtige guilty pleasure en uiteindelijk toch weer gewoon een redelijk Waterboys album. De band rond Mike Scott heeft zichzelf in het verleden vaker opnieuw uitgevonden en heeft dat ook nu weer gedaan. Hoe vaker ik het album hoor, hoe mooier ik veel van de songs vind. Where The Action is heeft een mooi ruimtelijk geluid en vaak een 70s feel, maar als je er voor open staat hoor je toch ook weer allerlei echo’s uit het eigen verleden van de band.
Where The Action Is slaat de plank ook wel een paar keer flink mis (bijvoorbeeld wanneer de band met rappers aan de slag gaat), maar de goede songs hebben uiteindelijk de overhand en na enige gewenning heeft ook de door Mike Scott voorgedragen en 9 minuten durende afsluiter Piper At The Gates Of Dawn (nee, geen Pink Floyd cover) me voor zich weten te winnen. De luxe editie van Where The Action Is bevat ook nog een aantal alternatieve versies en remixes van de songs van het album, maar deze bevallen me zonder uitzondering niet.
Where The Action Is heeft een aantal opvallend lovende recensies gekregen. Persoonlijk vind ik het een van de mindere Waterboys albums, maar zelfs van een minder Waterboys album word ik nog altijd vrolijk. Toch weer een leuk album van een band die hard toewerkt naar haar veertigjarig jubileum. Erwin Zijleman