Voor lekker in het gehoor liggende popliedjes ben je bij Cate Le Bon al jaren niet aan het juiste adres en de singer-songwriter uit Wales maakt het je ook dit keer niet makkelijk. Zowel de instrumentatie als de vocalen op Reward strijken flink tegen de haren in, maar zitten op hetzelfde moment vol prachtige accenten. Cate Le Bon heeft een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment en het is een album dat iedere keer weer net wat mooier en bijzonderder is. Geen moment in een hokje te duwen en vol experiment, maar ook een album dat maar blijft intrigeren.
Cyrk werd in 2013 gevolgd door het eveneens uitstekende Mug Museum en in 2016 door het nog net wat betere Crab Day. De afgelopen jaren maakte Cate Le Bon bovendien twee albums onder de naam DRINKS met de Amerikaanse muzikant Tim Presley, maar deze bevielen me een stuk minder dan haar soloalbums.
Het is wat mij betreft dan ook goed nieuws dat Cate Le Bon nu weer opduikt met een nieuw soloalbum en het is nog beter nieuws dat Reward het beste soloalbum van de Britse singer-songwriter tot dusver is.
De charme van de vorige albums van Cate Le Bon zat hem vooral in het feit dat ze nergens kiest voor de makkelijkste weg en dat doet ze gelukkig ook niet op Reward. De zang van de Britse muzikante vergeleek ik in het verleden wel eens met die van Nico en niet omdat Cate Le Bon is voorzien van een even donker stemgeluid, maar vooral omdat ze net als Nico op bijzondere wijze zingt. Het is ook weer het geval op Reward, dat het je in vocaal opzicht niet altijd makkelijk maakt.
Hetzelfde geldt overigens voor de instrumentatie op het album. Het is een betrekkelijk sobere instrumentatie, die het vooral moet hebben van de bijzondere accenten. Zo laat de bijna minimalistisch klinkende openingstrack vooral accenten van saxofoon en percussie horen en zijn het meerdere lagen van de stem van Cate Le Bon die de ruimte moeten vullen.
De muzikante uit Wales schreef de meeste songs voor Reward achter de piano, maar het zijn synths, gitaar, percussie en saxofoon die het geluid op het album bepalen. Het doet me af en toe denken aan de albums die Bowie in Berlijn maakte, maar Reward sluit ook nadrukkelijk aan bij de synthpop uit de jaren 80 en heeft ook wel wat van de beste albums van de Eurythmics. Hiernaast hoor ik flink wat van Kate Bush, vooral wanneer het gaat om experimenteerdrift. Aan de andere kant staat het in Los Angeles opgenomen album ook met minstens één been in het heden en klinkt Cate Le Bon uiteindelijk vooral als Cate Le Bon.
Cate Le Bon maakte de afgelopen jaren een aantal soloalbums die schuurden en ook Reward schuurt. De vocalen strijken af en toe tegen de haren in en de instrumentatie kan af en toe wat kitscherig aandoen, maar tegen schurende noten staan bij Cate Le Bon ook altijd noten die je zielsgelukkig maken.
Reward is in muzikaal opzicht een spannend album, dat niet of nauwelijks in een hokje is te duwen. Samen met onder andere Stella Mozgawa (Warpaint) en Josh Klinghoffer (Red Hot Chili Peppers) zet Cate Le Bon een geluid neer dat vooral ongrijpbaar is. Net als op haar vorige albums zijn experimenten met Krautrock en psychedelica nooit ver weg, maar Cate Le Bon sleept er dit keer van alles bij.
Vrijwel alle songs op het album moet je meerdere keren horen voordat ze ook maar enigszins vertrouwd klinken en ook dan blijft Reward een behoorlijk ongrijpbaar album. Wanneer je eenmaal gevangen bent in het bijzondere muzikale universum van Cate Le Bon wint het album echter snel aan kracht. Reward is een eigenzinnig album dat geen compromissen sluit. Het is een album dat het je soms enorm moeilijk maakt, maar het is ook een album dat je uiteindelijk alleen maar wilt koesteren. Zoals gezegd het beste album van Cate Le Bon tot dusver en een van de beste albums van het moment. Erwin Zijleman
De muziek van Cate Le Bon is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://catelebon.bandcamp.com/album/reward.