Alex Lahey had op haar twee jaar geleden verschenen debuut nog punk en garagerock ambities, wat haar eerste album op zijn minst leuk maakte. Punk en garagerock zijn op haar tweede album grotendeels verruild voor pop, maar het is pop met een licht eigenwijze twist. Het is bovendien pop die zich genadeloos opdringt en die na een paar keer horen deels is opgeslagen in het lange termijn geheugen. Vraag is of Alex Lahey zich met haar debuut schaart onder de kleurloze popprinsessen of blijft behoren tot het legioen van de talentvolle en eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriter in het indie-segment. Ik kies absoluut voor het laatste.
Op haar debuut wisselde Alex Lahey stekelige rocksongs met een PJ Harvey twist af met zonnige popliedjes, die herinnerden aan bands als The Go-Go’s, maar dan met een punky attitude, waardoor het ook wel had van Blondie. De jonge Australische singer-songwriter schuwde hierbij het ruwere gitaarwerk niet, wat haar debuut absoluut een zekere charme gaf.
Op The Best Of Luck Club kiest Alex Lahey voor een net wat minder rauw en stevig geluid en laat ze meer invloeden uit de pop toe in haar muziek. Het zal er ongetwijfeld voor zorgen dat liefhebbers van de rauwere kant van Alex Lahey af zullen haken, maar ik hou persoonlijk wel van het nieuwe geluid van de Australische singer-songwriter, die de inspiratie voor haar nieuwe album op deed tijdens een road trip door de Verenigde Staten en het album uiteindelijk opnam in Nashville met de bekende producer Catherine Marks (Local Natives, Wolf Alice).
Tijdens haar road trip heeft Alex Lahey ongetwijfeld geluisterd naar de Amerikaanse radiostations met een voorliefde voor groots klinkende pop en rock. The Go-Go’s zijn deels verruild voor het solowerk van Belinda Carlisle en hier en daar zelfs een vleugje Kim Wilde, maar Alex Lahey is haar wilde haren gelukkig niet helemaal kwijt.
The Best Of Luck Club klinkt hier en daar nog rauw en stekelig en op een of andere manier contrasteert dit best mooi met de popliedjes die de ambitie hebben om na één keer in je hoofd te zitten. Dat zal Alex Lahey zeker niet bij iedereen lukken, maar ik heb absoluut een zwak voor de rijkelijk ingekleurde popliedjes van de Australische.
Het debuut van Alex Lahey noemde ik uiteindelijk een guilty pleasure vanwege de charmante eigenwijsheid en rauwheid van Alex Lahey maar een gebrek aan echt goede songs. The Best Of Luck Club brengt de belofte van de betere songs, maar omdat het tweede album van Alex Lahey wel erg nadrukkelijk flirt met radiovriendelijke pop, was ook het nieuwe album van de muzikante uit Melbourne voor mij niet direct veel meer dan een guilty pleasure.
Met een guilty pleasure is op zich niets mis en ik moet zeggen dat het tweede album van Alex Lahey me toch langzaam maar zeker heeft veroverd. Ik heb wel wat met popliedjes die je na één keer horen vast weet te houden en ik hou ook wel van de stem en de bravoure van de Australische muzikante. Alex Lahey heeft de punky pop van haar debuut niet helemaal losgelaten maar ingepakt met een flinke laag synths en gitaren. Het levert een album op dat een popprinses met voorzichtige rockambities graag gemaakt zou hebben, maar het is ook een album dat interessanter is wanneer je net wat beter luistert.
Alex Lahey kent haar klassiekers in de popmuziek en smeedt van alles en nog wat samen in een geluid dat vooral bedoeld is om genadeloos te verleiden. The Best Of Luck Club is een popalbum dat vraagt om een open dak, zonnestralen en een eindeloze weg. Het is een popalbum dat doet verlangen naar zomeravonden die niet zouden moeten eindigen. Het is misschien niet meer dan suikerzoete pop in een leren jasje, maar Alex Lahey beheerst dit kunstje wel verdomd goed. Erwin Zijleman
De muziek van Alex Lahey is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://alexlahey.bandcamp.com/album/the-best-of-luck-club.