De vorige albums van Low Roar heb ik gemist, maar ross. is wat mij betreft een voltreffer. De IJslandse band rond de Amerikaanse muzikant Ryan Karazija tekent op haar nieuwe album voor folky songs met emotievolle vocalen, maar kleurt deze folky songs op geheel eigen wijze in. De folky basis van de songs van de band wordt aan de ene kant voorzien van de atmosferische klanken die je van een IJslandse band verwacht, maar wordt ook versierd met avontuurlijke wendingen, die de band de terechte vergelijking met Radiohead hebben opgeleverd. Een prachtig album voor de vele koude en donkere avonden die er aan komen.
De vorige albums van Low Roar werden verrassend vaak met de muziek van Radiohead vergeleken. Dat maakt nieuwsgierig naar de muziek van de IJslandse band, maar het legt de lat ook angstvallig hoog of zelfs onrealistisch hoog. Ik ken de vorige albums van Low Roar niet, maar het deze week verschenen ross. (inderdaad met kleine letters en gevolgd door een punt) is een prima album.
De Amerikaans/IJslandse band maakt muziek die zich af en toe laat omschrijven als stemmige (indie-)folk met hier en daar een lijntje naar de muziek van Fleet Foxes, maar ik begrijp de vergelijking met Radiohead ook wel. Het is een vergelijking waar ik die met IJsland’s trots Sigur Rós best aan toe kan voegen. Vergeleken met Sigur Rós klinkt de muziek van Low Roar weliswaar vaak behoorlijk aards, maar hier en daar zijn er wel degelijk de atmosferische klanken waar Scandinavische en IJslandse bands het patent op lijken te hebben.
De vergelijking met Radiohead heb ik nog niet toegelicht, maar is bij herhaalde beluistering van ross. steeds duidelijker. Low Roar maakt aan de ene kant aangenaam klinkende luisterliedjes, maar in de instrumentatie zoekt de band nadrukkelijk het avontuur op. Dat kan de kant op gaan van breed uitwaaierende atmosferische klanken, maar Low Roar doet ook vaak iets dat je net niet verwacht, net als Radiohead dat zo vaak doet.
Het avontuur in de instrumentatie is vaak subtiel. Een gitaarloopje gaat net even tegen de melodie in, licht schurende elektronica geeft de organische klanken op het album een bijzondere twist, blazers duiken op om het winterlandschap te voorzien van warmte of een song met een kop en een staart schiet opeens alle kanten op, om uiteindelijk toch weer op het goede pad te raken. Low Roar verrast op ross. met songs van een grote schoonheid, maar het zijn ook songs die in artistiek opzicht zeer interessant zijn.
ross. ontleent zijn kracht zeker niet alleen aan de fraaie instrumentatie op het album, want ook de bijzondere stem van Ryan Karazija voorziet het nieuwe album van Low Roar van onderscheidend vermogen. Ryan Karazija kan prima uit de voeten in de meer ingetogen folksongs op het album, maar zet met zijn opvallende stem ook de complexere songs op het album moeiteloos naar zijn hand.
Het levert een sfeervol album op, dat de herfstavonden van het moment prachtig inkleurt, maar dat ook de behoefte aan muziek die buiten de lijntjes durft te kleuren bevredigt. ross. van Low Roar is een album dat steeds weer wat nieuwe dingen laat horen en dat ook steeds meer aan schoonheid en kracht wint.
Het is een album dat is volgestopt met instrumenten en bijzondere wendingen, maar het is ook een album waarop de songs centraal staan. Het is een album waarop alle instrumentele pracht flink mag blinken, maar Ryan Karazija heeft de songs van zijn band ook vol emotie gestopt. ross. is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met Low Roar, maar het smaakt naar veel mee. Erwin Zijleman