1999 is voor mij een van de minder bekende Prince albums, want om onduidelijke redenen sloeg ik het altijd over. Zonde naar nu blijkt, want 1999 is een sleutelalbum in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant. Op het door synths gedomineerde 1999 is Prince het unieke geluid van zijn latere albums aan het uitvinden en verrijken. Dat hoor je op het originele album, maar misschien nog wel beter in het vele bonusmateriaal dat ter ere van deze reissue uit de kluizen van de Paisley Park Studios is gekomen en dat alles wat de muziek van Prince zo uniek maakt laat horen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.
Vanaf die avond kocht ik alles dat Prince uitbracht en dat hield ik lang vol. Binnen de stapel Prince albums in de platenkast ontbreekt vreemd genoeg één album: 1999. Waarom ik het nooit heb aangeschaft weet ik niet, er zal geen hele goede reden voor zijn geweest. Onbekend is het album natuurlijk niet, want flink wat van de songs van het album maakten onderdeel uit van de live-set van Prince in de tweede helft van de jaren 80.
Deze week is 1999 opnieuw uitgebracht en aangevuld met heel veel bonusmateriaal. Voor de 5 cd’s plus dvd of de 10 lp’s plus dvd moet flink in de buidel worden getast, maar je krijgt er veel moois voor terug.
1999 ontbreekt niet alleen in mijn platenkast, maar ook in mijn Spotify downloads, waardoor ik, voor zover ik me kan herinneren, nog nooit naar het complete album had geluisterd. Ik heb dat de afgelopen dagen wel gedaan en hoor een album waarop Prince het geluid waarmee hij een wereldster zou worden aan het uitvinden is.
Wat me direct opviel is dat 1999 een vrijwel volledig elektronisch album is. Prince knutselde het album voor een belangrijk deel zelf in elkaar en leunde zwaar op de synths. Ik hou zelf vooral van het meer gitaar georiënteerde of het soulvolle en funky geluid van Prince, waardoor 1999 af en toe wat plastic klinkt, maar op hetzelfde moment hoor je alle ingrediënten die op de albums die volgden vervolmaakt zouden worden. Bovendien hoor je de tomeloze energie die de Ahoy in 1986 in vuur en vlam zou zetten.
Uiteraard kende ik de singles van 1999, maar het album laat ook horen hoe veelzijdig Prince al was op het eerste album dat het unieke Prince geluid zou laten horen. Met name de mij onbekende en zich wat langzamer voortslepende songs maken indruk en nemen een voorschot op al het moois dat nog komen zou.
Na het originele album volgt een flinke hoeveelheid bonus-tracks, waaronder uiteraard alternatieve versies van de songs op het album. Leuk, maar zelf vind ik de meerwaarde over het algemeen beperkt. Veel interessanter zijn de nog niet eerder uitgebrachte songs op het album die uit de kluizen van de Paisley Park Studios zijn gekomen. Het zijn songs die niet onder doen voor die op het originele album en in een aantal gevallen zelfs beter zijn.
Zeker het ruim 10 minuten durende Purple Music en het door de gitaar gedomineerde Vagina schaar ik onder de hoogtepunten, maar er zijn veel meer tracks van een geweldig niveau. Ook in de tracks die het originele album destijds niet haalden hoor je met grote regelmaat flarden van de genialiteit van Prince, die op de volgende albums tot wasdom zou komen.
Dat Prince ook aan het begin van de jaren 80 al een geweldig live-artiest was, hoor je op de live-opnamen uit 1982, waarmee de luxe-editie van 1999 wordt afgesloten en die een lekker funky geluid laat horen.
De luxe-editie van 1999 stort bijna 6 uur muziek over je uit. Het is lang niet allemaal essentieel, maar er zit heel veel moois tussen en laat bovendien maar weer eens horen dat er heel veel moois in de kluizen van Paisley Park zit. Hopelijk gaan we er de komende jaren nog veel van horen. Erwin Zijleman