Guided By Voices behoort tot de pioniers van de lo-fi, maar de Amerikaanse band heeft zich al lang ontworsteld aan de grenzen van dit genre. Op haar derde album dit jaar komt de band eens niet op de proppen met flarden van songs, maar met songs van 3 minuten. Verder sloot Guided By Voices geen compromissen, want het is een lekker rauwe gitaarplaat geworden, die put uit een aantal decennia rockhistorie. Sweating The Plague kan in alle hoeken van de gitaarrock uit de voeten en vermaakt met melodieuze gitaarsongs, maar op hetzelfde moment is de muziek van Guided By Voices zo stekelig als je van de band verwacht. Het is het derde album dit jaar en het zou zomaar de beste van het stel kunnen zijn.
Drie prima albums in een jaar uitbrengen is al heel indrukwekkend, maar als we kijken naar het aantal songs wordt het nog wat imponerender. Zeppelin Over China propte maar liefst 32 tracks in vijf kwartier en Warp And Woof voegde hier nog 24 tracks, in slechts 37 minuten, aan toe.
Ook Sweating The Plague duurt 37 minuten, maar dit keer komt Guided By Voices met slechts twaalf tracks op de proppen. Geen verzameling songs van één à twee minuten dit keer, maar wat meer uitgewerkte songs van gemiddeld zo’n drie minuten. Heel veel gevolgen voor het geluid van Guided By Voices heeft het overigens niet, want Sweating The Plague past prima tussen zijn twee voorgangers, die overigens wel van elkaar verschilden, maar beiden schatplichtig waren aan het rijke oeuvre van de band.
Ook Sweating The Plague is schatplichtig aan dit oeuvre en laat zich, net als al zijn directe voorgangers, beluisteren als een een masterclass langs de geschiedenis van de rockmuziek uit de jaren 60, 70, 80 en 90, met flink wat verwijzingen naar memorabele songs uit deze decennia (een citaat dat ik inmiddels al een jaar of drie kan hergebruiken). Ook op Sweating The Plague schudt Guided By Voices de aanstekelijke gitaarsongs weer uit de mouw en blijft het de jonge gitaarbands van het moment makkelijk voor.
De band rond Robert Pollard, die hier en daar steeds meer als Peter Gabriel gaat klinken, versleet in het verleden talloze muzikanten, maar de huidige bezetting met gitaristen Doug Gillard en Bobby Bare Jr. en de uit Mark Shue en Kevin March bestaande ritmesectie gaat al een tijd mee. Dat hoor je, want op Sweating The Plague hoor je een hecht spelende band.
Guided By Voices behoort tot de pioniers van de lo-fi, maar past zelf al een hele tijd niet meer in het precieze hokje van het genre. Ook op haar nieuwe album bestrijkt de band weer een breed palet binnen de rockmuziek. De band uit Ohio kan uit de voeten met rammelrock uit de jaren 90, maar gaat net zo makkelijk aan de haal met invloeden uit de hardrock en progrock uit de jaren 70, met indie-rock en grunge uit de jaren 90 of met eigentijdse rockmuziek. En alles is lekker direct opgenomen door producer Travis Harrison, die er een tijdloze rockplaat van heeft gemaakt.
De band slaagt er ook op haar nieuwe album weer in om songs af te leveren die rauw en stekelig, maar op hetzelfde moment melodieus en aanstekelijk klinken. Op het nieuwe album zijn de songs van de band wat langer dan op zijn twee voorgangers, maar Sweating The Plague is ook het meest rauwe en stevige album van de drie zonder dat dit ten koste gaat van de verleidingskracht van de songs van Guided By Voices.
Album nummer drie van 2019 staat vol met songs die aangenaam vermaken, maar die ook eigenzinnig genoeg zijn om de aandacht vast te houden. Ik vond Zeppelin Over China net wat beter dan Warp And Woof, maar Sweating The Plague kan de concurrentie met het eerste album van het jaar aan, al is het maar omdat het ook wel eens lekker is om songs van drie minuten te horen van Guided By Voices. En ook de uitstapjes richting progrock bevallen mij als (oud) liefhebber van het genre zeer. Heerlijke gitaarplaat weer van deze bijzonder productieve Amerikaanse band. Erwin Zijleman
De muziek van Guided By Voices is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://guidedbyvoices.bandcamp.com/album/sweating-the-plague.