VanWyck, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Christine Oele debuteerde aan het begin van 2018 buitengewoon knap met An Average Woman, dat zich liet beluisteren als een tijdloze singer-songwriter plaat vol echo’s naar de groten uit de jaren 70. Met Molten Rock zet VanWyck een indrukwekkende volgende stap. Het nieuwe album klinkt warmer en intiemer dan zijn voorganger en laat op alle terreinen groei horen. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en trefzekerder, de zang is nog wat mooier en doorleefder en de songs zijn rijker en beeldender. Absoluut één van de betere singer-songwriter albums van het jaar, zo niet de beste.
An Average Woman herinnerde nadrukkelijk aan een aantal groten uit de jaren 70, onder wie in ieder geval Joni Mitchell, Nick Drake en Leonard Cohen, en bleef de concurrentie in het genre in 2018 makkelijk voor. Ik was An Average Woman dan ook niet vergeten toen ik aan het eind van 2018 de balans opmaakte en mijn jaarlijstje was zeker niet het enige lijstje waarin het debuut van VanWyck opdook.
Christine Oele was in 2018 goed voor een mooie start van het muziekjaar en sluit het muziekjaar 2019 nu misschien nog wel mooier af. Het deze week verschenen Molten Rock gaat verder waar An Average Woman ruim anderhalf jaar geleden ophield. Christine Oele werkte ook dit keer met producer Reyer Zwart, maar gunde ook de gelouterde Frans Hagenaars een rol. Ook leden van haar vaste band bestaande uit Marjolein van der Klauw, Rowin Tettero en Sander Donkersdie keren terug op het nieuwe album en tekenen voor wonderschone klanken.
An Average Woman is de afgelopen anderhalf jaar uitgegroeid tot een album dat me zeer dierbaar is, maar Molten Rock is eigenlijk in alle opzichten beter dan zijn voorganger, wat gezien het niveau van dat album een indrukwekkende prestatie is.
De meeste songs op het album klinken nog net wat ingetogener dan de songs op An Average Woman en worden gedragen door een sobere maar bijzonder smaakvolle instrumentatie, die keer op keer laat horen dat in de muziek less vaak more is. Door deze instrumentatie klinkt Molten Rock net wat warmer dan het debuut van VanWyck, maar de meeste songs op het album klinken ook net wat melancholischer en intiemer.
In productioneel en muzikaal opzicht zijn stappen gezet, maar ook de zang op Molten Rock bevalt me nog net wat beter dan die op het debuut van VanWyck. Christine Oele zingt in de meeste songs prachtig ingetogen, maar voorziet de songs op haar nieuwe album ook van veel gevoel en doorleving. Nogal wat songs op het album zijn direct goed voor kippenvel en de rest volgt snel.
De zang op Molten Rock is niet alleen prachtig, maar ook gevarieerd. Bij de bespreking van het debuut van VanWyck noemde ik Natalie Merchant, Suzanne Vega, Gillian Welch, Tanita Tikaram, Rachael Yamagata en Margo Timmins als vergelijkingsmateriaal en die komen ook dit keer allemaal voorbij, al hoor ik op Molten Rock toch vooral Christine Oele, hier en daar overigens fraai bijgestaan door Marjolein van der Klauw.
Ook de songs op Molten Rock maken net wat meer indruk dan de songs op het debuut. VanWyck kiest op het nieuwe album vooral voor ingetogen en zich langzaam voortslepende songs van grote schoonheid en intensiteit, maar schuwt ook een wat lichtvoetiger uitstapje niet. Ook Molten Rock herinnert meer dan eens aan de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk, maar VanWyck heeft dit keer wat meer andere rootsinvloeden aan haar muziek toegevoegd, waardoor de vergelijking met Cowboy Junkies zich nog wat meer opdringt, zonder ook maar een keer in de weg te zitten.
Dit alles zorgt ervoor dat VanWyck nog wat meer indruk maakt dan met haar debuut en zich definitief schaart onder de smaakmakers in het genre, nationaal maar zeker ook internationaal. Ik heb hem alvast opgeschreven voor de top 5 van mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman
Het nieuwe album van VanWyck is verkrijgbaar via de PlatoMania website: https://www.platomania.nl/album/7182995/molten-rock/vanwyck.
En uiteraard ook via bandcamp: https://vanwyck.bandcamp.com.