Chromatics maakte een aantal jaren muziek in de marge, maar leverde in 2012 opeens een jaarlijstjesplaat af. Het maken van een opvolger bleek een zware bevalling, maar eindelijk ligt er dan een echt nieuw album. Closer To Grey klinkt wat lichtvoetiger dan zijn voorganger en bevat meer invloeden uit de synthpop, maar ook op het nieuwe album van Chromatics kunnen de synths heerlijk mysterieus klinken, wat prachtig past bij de dromerige vocalen van de zangeres van de band. De Chromatics zijn terug en zijn het maken van bijzondere muziek en muziek van hoog niveau zeker nog niet verleerd.
Ik ging uit nieuwsgierigheid luisteren, maar werd onmiddellijk gegrepen door de Chromatics versie van Neil Young’s Into The Black. Ook de rest van Kill For Love was wat mij betreft van jaarlijstjesniveau, zeker wanneer de klanken van de Amerikaanse band me deden denken aan de muziek van The Cocteau Twins uit de jaren 80 en dat gebeurde nogal eens.
Sinds Kill For Love heb ik niets meer van Chromatics gehoord en dat lijkt ook wel te kloppen, want het onlangs verschenen Closer To Grey wordt gepresenteerd als de opvolger van het ruim zevenenhalf jaar oude Kill For Love. In de tussentijd maakte de band uit Portland, Oregon, nog wel een aantal EP’s en werd een album (Dear Tommy) aangekondigd maar terug getrokken (met het hele verhaal kan ik de complete recensie vullen), maar op Close To Grey gaat de band eindelijk verder waar het briljante Kill For Love ophield. Het gaf me overigens wel de tijd om de rest van het oeuvre van de band te ontdekken, want ook voor Kill To Love maakte Chromatics al een aantal interessante albums.
Net als Kill For Love opent ook Close To Grey met een cover. Het van Simon & Garfunkel bekende The Sound Of Silence krijgt een zwoele versie, waarin de even dromerige als onderkoelde zang van zangeres Ruth Radelet fraai wordt gecombineerd met de ijle klanken uit de koker van producer en multi-instrumentalist Johnny Jewel.
Chromatics stond op Kill For Love met minstens één been in de jaren 80 en doet dat ook op haar nieuwe album. Ook Close To Grey herinnert in haar meest zweverige momenten aan de muziek van The Cocteau Twins, maar de meeste songs op het nieuwe album van Chromatics klinken wat meer down to earth en flirten hevig met de synthpop uit de jaren 80. Zeker wanneer synthpop domineert in de muziek van Chromatics klinkt de band wat lichtvoetiger dan op de terecht zo bejubelde voorganger, maar de synthpop beats zijn zeker niet in alle tracks op Close To Grey te horen.
De muziek van Chromatics was te horen in het derde seizoen van Twin Peaks (waarin ik de muziek overigens beter vond dan het verhaal) en ook een aantal tracks op het nieuwe album van de band zou niet misstaan op een Twin Peaks soundtrack. Johnny Jewel tekent ook op Close To Grey voor prachtige elektronische klanken, die variëren van aanstekelijk tot bedwelmend, maar ik ben ook dit keer het meest gecharmeerd van de lome en dromerige zang van Ruth Radelet, die al het elektronische geweld contrasteert met fluisterzachte vocalen.
Close To Grey opent met een aardige cover, maar het bevat er nog een en die vind ik nog een stuk mooier. Wanneer Chromatics aan de haal gaat met On The Wall van The Jesus And Mary Chain herleven de hoogtijdagen van de roemruchte Schotse band, maar Chromatics doet ook haar eigen ding met de song van het wat miskende tweede album van The Jesus And Mary Chain. Gitaren spelen overigens zeker niet de hoofdrol op Close To Grey, maar de gruizige gitaren in On The Wall zijn prachtig en smaken naar meer.
Zeker wanneer Chromatics het tempo laag houdt maakt de band indruk met klanken die zo beeldend zijn als de op een filmposter lijkende cover art doet vermoeden. Goed dat de band terug is met dit uitstekende album, dat vooralsnog maar aan kracht blijft winnen. Erwin Zijleman
De digitale versie van Close To Grey van Chromatics koop je voor het luttele bedrag van 1 dollar op de website van het label van de band: https://italiansdoitbetter.com/product/chromatics-closer-to-grey/.