Rufus Wainwright leek de popmuziek definitief vaarwel te hebben gezegd, maar keert nu terug met een prachtig singer-songwriter album, dat herinneringen oproept aan zijn eerste albums
Unfollow The Rules van Rufus Wainwright voelt aan als een warm bad en dat is het laatste dat ik van de Amerikaanse muzikant had verwacht. Op het door Mitchell Froom geproduceerde nieuwe album domineren warme klanken, lekker in het gehoor liggende popsongs en de mooie stem van Rufus Wainwright. Natuurlijk klinkt het af en toe wat bombastischer of theatraler dan het gemiddelde singer-songwriter album, maar waar veel van zijn vorige albums teveel van het goede waren, overtuigt Unfollow The Rules 50 minuten lang met tijdloos klinkende popliedjes met hier en daar een 70s feel, maar altijd het uit duizenden herkenbare stempel van Rufus Wainwright.
Na Poses sloeg de muziek van Rufus Wainwright steeds verder door richting bombast. Dat was in het begin nog wel interessant, maar al snel sloeg het wat mij betreft te ver door en haakte ik steeds sneller af. De afgelopen jaren raakte Rufus Wainwright dankzij zijn liefde voor Shakespeare sonnetten nog veel verder verwijderd van zijn eerste stappen als singer-songwriter en had ik eerlijk gezegd de hoop opgegeven dat hij nog eens een album zou maken dat me langer dan hooguit enkele minuten zou bevallen. Deze week kwam de Amerikaanse singer-songwriter echter op de proppen met een gloednieuw album dat me uitstekend bevalt en dat ruim 50 minuten de aandacht vasthoudt.
Unfollow The Rules opent prachtig met Trouble In Paradise, dat het vintage Rufus Wainwright geluid van zijn eerste twee albums verrijkt met een vleugje Queen, een snufje E.L.O. en een beetje van The Beatles. Het is een track die zeker niet vies is van bombast, maar het blijft ook een lekker in het gehoor liggende popsong. Ook in de zang neemt de Amerikaanse muzikant niet helemaal afstand van het theatrale, maar het is niet meer zo over the top als op de meeste albums die hij sinds Poses maakte.
Rufus Wainwright leek op zijn laatste albums afstand te hebben genomen van de popmuziek, maar op Unfollow The Rules staan de popsongs weer centraal. Het zijn popsongs die lekker vol, maar zeker niet overdadig, zijn ingekleurd met een hele bak aan instrumenten en die ook nog eens zijn verrijkt met flink wat strijkers en mooie koortjes. Het doet hier en daar wat seventies achtig aan, maar het klinkt zeker niet gedateerd. In de lekker volle instrumentatie en productie voelt de zanger Rufus Wainwright zich als een vis in het water, maar waar ik het op veel van zijn latere albums allemaal net wat te veel vond, zingt hij op Unfollow The Rules prachtig gedoseerd.
Het nieuwe album van Rufus Wainwright bevat niet alleen vol ingekleurde popsongs, maar ook relatief sobere vooral met piano ingekleurde songs met gloedvolle vocalen, wat meer jazzy songs of wat door strijkers en koortjes gedomineerde songs waarin het bombast toch weer flink aanzwelt of juist de klassieke muziek wordt opgezocht, al blijft Rufus Wainwright dit keer wat mij betreft een album lang aan de juiste kant van de streep. Het levert een gevarieerd album op dat goed laat horen in welke genres Rufus Wainwright uit de voeten kan, maar waarop hij ook vooral laat horen dat hij een uitstekend songwriter een een prima zanger is.
Unfollow The Rules is ook nog eens een geweldig klinkend album, wat de verdienste is van topmuzikanten als Blake Mills, Matt Chamberlain, Jim Keltner en Randy Kerber en van topproducer Mitchell Froom, die steeds weer zorgt voor prachtige warme klanken en er bovendien voor heeft gezorgd dat Unfollow The Rules nergens ontspoort in bombast en overdaad. Al met al dus een Rufus Wainwright album dat ik het best kan omschrijven als ouderwets goed. Erwin Zijleman
Unfollow The Rules van Rufus Wainwright is verkrijgbaar via de Mania webshop: