De reissue van Dry van PJ Harvey laat nog maar eens horen hoe goed haar debuut was, maar de ook deze week uitgebrachte verzameling demo’s is zeker net zo bijzonder en indrukwekkend
PJ Harvey heeft inmiddels een prachtig oeuvre op haar naam staan, maar het begon allemaal in 1992 met Dry. Het album is nu op vinyl verkrijgbaar en klinkt nog net zo urgent als 28 jaar geleden. Samen met de reissue van Dry verscheen ook Dry - Demos. Het bevat dezelfde tracks als Dry maar dan in de vorm van ruwe demo’s. Het is een stuk minder stevig dan het debuut van PJ Harvey, maar het klinkt minstens net zo rauwe en oorspronkelijk. Door de schoonheidsfoutjes in de instrumentatie en de zang komen de demo’s minstens net zo hard aan als de meer uitgewerkte versies van de songs, waardoor Dry - Demos absoluut iets toevoegt aan het oeuvre van PJ Harvey.
Dry werd in 1992 bejubeld door de critici en terecht. PJ Harvey heeft sinds Dry een rijk en veelkleurig oeuvre opgebouwd, maar ik heb persoonlijk nog altijd vooral een zwak voor het album waarmee ze 28 jaar geleden voor het eerst opdook.
Dry werd is deze week opnieuw uitgebracht en heeft nog niets van zijn glans verloren. Het is nog altijd een recht voor zijn raap album zonder opsmuk, maar het is ook een album dat in muzikaal en vocaal opzicht indruk maakt en waar de urgentie nog altijd van af spat. Met name het gitaarwerk en de zang van PJ Harvey klinken heerlijk, maar ook de ritmesectie speelt vol vuur, terwijl producer Rob Ellis alles heeft gevangen in een overweldigend geluid met flarden punk, postpunk en indie-rock.
PJ Harvey nam op haar debuut ook zeker gas terug en dat leverde wat mij betreft songs met nog meer zeggingskracht op. Dry is ruw, donker en indringend, maar het is ook een album vol geweldige songs, waardoor het ook geen verbazing wekt dat PJ Harvey in de jaren die volgden uitgroeide tot de smaakmakers binnen de Britse rockmuziek.
De nieuwe uitgave van Dry klinkt net zo lekker als het origineel uit 1992, maar het is een andere nieuwe release van PJ Harvey die ik net wat interessanter vind, Dry had ik immers al. Dry - Demos bevat dezelfde songs als het debuut van PJ Harvey, maar dan in een veel ruwere vorm.
Dry - Demos, bevat, zoals de titel van het album al doet vermoeden, de demo’s die de jonge PJ Harvey maakte voor ze haar debuut opnam. De instrumentatie is uiterst sober met vooral een akoestische gitaar en hier en daar uithalen op de elektrische gitaar, aangevuld met een krassende cello of wat belletjes. Hier en daar hoor je meerdere lagen van de stem van PJ Harvey, maar meestal zijn ook de vocalen rauw en puur.
Het rammelt hier en daar aan alle kanten, zowel in de instrumentatie als in de zang, maar de songs van Dry blijven ook in deze demo vorm makkelijk overeind. Een aantal songs op deze verzameling demo’s klinkt zelfs nog wat indringender en urgenter dan de uitvoeringen op het officiële debuut.
Ik vind ruwe demo’s meestal overbodig, maar van de ruwe versies van de songs op Dry ben ik zeer gecharmeerd. Dry - Demos is een ruwe diamant die je zelf nog mag slijpen, maar ook zonder verder slijpwerk is het een indrukwekkend album. Ondanks de sobere instrumentatie hoor je de ruwe energie die Dry kenmerkt en in de zang doet de piepjonge Polly Jean Harvey er hier en daar zelfs nog een schepje bovenop. Hier en daar mist ze een noot, maar het meeste komt toch trefzeker en meedogenloos uit de speakers.
Door het grotendeels akoestische karakter van Dry - Demos is het echt een ander album dan het officiële debuut van PJ Harvey, maar het is een album dat absoluut meerwaarde heeft naast het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Dry. Behoorlijk indrukwekkend. Erwin Zijleman
Dry en Dry - Demos van PJ Harvey zijn verkrijgbaar via de Mania webshop: