Het aangename bossa nova geluid van Bebel Gilberto bleef aangenaam, maar de glans van het prachtige Tanto Tempo was er zo langzamerhand toch wel wat af. Tijd voor een nieuwe impuls dus en die is gekomen van producer Thomas Bartlett, die Agora heeft voorzien van een uit meerdere lagen bestaand geluid, waarin zowel plek is voor elektronica als voor organische klanken en waarin ook de invloeden uit de Braziliaanse muziek niet zijn vergeten. Het is een veelkleurig maar subtiel geluid dat zich vol liefde om de mooie stem van Bebel Gilberto heen slaat. Agora is onmiskenbaar een Bebel Gilberto album, maar wel een totaal ander album dan we van haar gewend zijn. Knap!
Bebel Gilberto groeide op als kind van de Braziliaanse muzikale legendes João Gilberto en Miúcha en stond zelf ook al jong op het podium. Ze debuteerde halverwege de jaren 80 met een eerste album, maar haar muzikale carrière kwam pas echt van de grond toen ze Brazilië verruilde voor New York (waar ze overigens ook geboren is).
In 2000 verscheen het album Tanto Tempo dat wereldwijd enthousiast werd ontvangen. Op het voornamelijk met Braziliaanse muzikanten gemaakte album bleef Bebel Gilberto de, deels door haar vader op de kaart gezette, bossa nova trouw, maar de Braziliaanse muzikante slaagde er in om zowel authentiek als eigentijds te klinken, waardoor bossa nova door een opvallend breed publiek werd omarmd.
Bebel Gilberto maakte sindsdien nog een aantal albums, die allemaal goed zijn, al mis ik de magie van Tanto Tempo. Na het in 2014 verschenen Tudo leek de rek er wel wat uit, maar de terugkeer van Bebel Gilberto is een hele opvallende. Agora werd gemaakt met Thomas Bartlett, die ooit furore maakte als de muzikant Doveman, maar die de afgelopen jaren vooral als producer actief is, onder andere voor Norah Jones, The Gloaming, Sufjan Stevens, St. Vincent en Rhye. De tracks op Agora kregen voor een groot deel al in 2018 en 2019 vorm in een voor Bebel Gilberto zware periode waarin ze haar beide ouders en haar beste vriend verloor.
Direct bij eerste beluistering van het album is duidelijk dat Thomas Bartlett er in is geslaagd om het geluid van Bebel Gilberto grondig te moderniseren. Agora wordt hier en daar al het elektronische album van Bebel Gilberto genoemd, maar daarmee doe je de kunsten van Thomas Bartlett tekort.
Agora is een album dat in muzikaal opzicht uit meerdere lagen bestaat. Er is een laag met subtiele elektronica en hier en daar subtiele beats, er is een laag met stemmige organische klanken en een vleugje jazz, en er is een laag waarin vooral invloeden uit de Cubaanse en Braziliaanse muziek aan de oppervlakte komen. De verschillende lagen in de muziek van Bebel Gilberto zijn subtiel en vloeien bovendien op fraaie wijze samen, wat een bijzonder geluid oplevert.
Agora klinkt flink anders dan de vorige albums van Bebel Gilberto, al is er natuurlijk altijd haar herkenbare stem, die de liefde voor de bossa nova die door haar vader werd uitgevonden nooit kwijt is geraakt. Toch past Agora maar ten dele in het hokje bossa nova. Het Braziliaanse genre is slechts een van de vele invloeden die op Agora worden verwerkt en door Thomas Bartlett op bijzonder knappe wijze aan elkaar zijn gesmeed.
Op de vorige albums van Bebel Gilberto ontbrak wat mij betreft de magie van Tanto Tempo, maar op Agora strooien de Braziliaanse muzikante en haar Amerikaanse producer driftig met magie. Agora sprankelt en vermaakt, maar is ook een avontuurlijk album vol verrassende wendingen, met de mooie stem van Bebel Gilberto als kers op de taart. Een glorieuze terugkeer van de Braziliaanse muzikante. Erwin Zijleman
