Fontaines D.C. maakte vorig jaar een onbetwiste jaarlijstjesplaat en doet dat nu nog eens met het donkere en dreigende maar ook spannende en bezwerende A Hero’s Death
Dublin werd vorig jaar weer stevig op de muziekkaart gezet door Dogrel, waarmee de Ierse band Fontaines D.C. op indrukwekkende wijze debuteerde. Na zo’n debuut volgt meestal een moeilijk tweede album, maar A Hero’s Death heeft geen last van de erfenis van zijn zo bewierookte voorganger. De band uit Dublin heeft vooral het donkere deel van Dogrel verder uitgewerkt en kiest wat meer dan op het debuut voor de postpunk. Het is postpunk die zich genadeloos opdringt door de fraaie instrumentatie, de bijna gesproken zang en de onderhuidse spanning die is verwerkt in bijna alles songs. Ik schrijf ook deze alvast op voor het jaarlijstje.
Dat album komt zeker niet als een verrassing, want A Hero’s Death van Fontaines D.C. werd een paar maanden geleden al aangekondigd en kan zomaar een van de grote albums van 2020 worden.
De uit het Ierse Dublin afkomstige band imponeerde vorig jaar met haar prachtige debuut Dogrel, dat terecht opdook in menig jaarlijstje. Op haar debuut verwerkte de Ierse band flink wat invloeden uit de archieven van de postpunk, maar Dogrel schoot ook allerlei andere kanten op, wat een imposant lijstje vergelijkingsmateriaal opleverde. Het was een lijstje dat varieerde van Joy Division tot The Clash en van The Smiths tot The Cure, maar met het noemen van namen deed je de veelzijdigheid van het debuut van Fontaines D.C. vooral tekort.
A Hero’s Death is het altijd moeilijke tweede album na een in brede kring bejubeld debuut, maar de band uit Dublin lijkt geen last te hebben van het syndroom na een droomdebuut. A Hero’s Death is ook wel een wat ander album dan Dogrel. Het tweede album van Fontaines D.C. is eenvormiger dan zijn voorganger en het is ook een wat donkerder en indringender album. Het is bovendien een album met wat complexere songs, al geldt dat niet voor alle songs op het album.
De openingstrack I Don’t Belong laat direct horen welke kant het op gaat op A Hero’s Death. De bassen zijn diep, de drums straks en monotoon, de gitaarlijnen fraai maar donker en de bijna gesproken zang van voorman Grian Chatten is wederom sfeerbepalend. Er zitten veel repeterende elementen in zowel de zang als de muziek, wat het bezwerende karakter van de openingstrack van A Hero’s Death versterkt.
Fontaines D.C. overschreed de grenzen van de postpunk op haar debuut met grote regelmaat, maar het tweede album van de band is meer een postpunk album. De ingrediënten van de fraaie openingstrack keren keer op keer terug, maar omdat de Ierse band varieert met de ritmes en met het gitaarwerk en ook een aantal keren flink gas terug neemt met ingetogen songs, is A Hero’s Death zeker geen monotoon album.
Waar Dogrel een deel van zijn kracht ontleende aan de diversiteit, ontleent het tweede album van Fontaines D.C. zijn kracht juist aan de eenvormigheid, of beter gezegd consistentie. Het levert een album op dat de zonnestralen verdrijft met gitzwarte wolken en het is een album dat zich genadeloos opdringt.
Fontaines D.C. heeft niet geprobeerd om Dogrel 2 te maken, maar is dieper de postpunk ingedoken en levert een album af dat in het genre met de allerbeste albums mee kan. Het blijft muziek die zich lastig gaat combineren met een mooie zomerdag, maar ook op de mooiste zomerdag ligt een stevige onweersbui altijd op de loer.
Naarmate het album vordert, duikt er toch nog wat variatie op. De net wat meer ingetogen songs zijn ook net wat lichtvoetiger en verruilen de postpunk iconen eenmaal zelfs voor een vleugje Oasis (You Said), maar het is toch postpunk die domineert op A Hero’s Death, tot de band aan het eind nog een keer gas terug neemt. Het tweede album van Fontaines D.C. moet en zal nog wel even groeien, maar wat mij betreft is de missie nu al geslaagd. Erwin Zijleman
De muziek van Fontaines D.C. is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://fontainesdc.bandcamp.com/album/a-heros-death.
A Hero's Death van Fontaines D.C. is verkrijgbaar via de Mania webshop: