Na de jaarlijstjesplaat Losing hakt het nieuwe album van Bully er stevig in. SUGAREGG is een stuk rauwer dan zijn voorganger en schakelt wat minder frequent tussen gruizige gitaarmuren en honingzoete melodieën. Alicia Bognanno staat er dit keer vrijwel alleen voor en heeft een zeer persoonlijk album afgeleverd, waarop moet worden afgerekend met de nodige demonen. Voor een ieder die geen genoeg kon krijgen van Losing is het stevigere werk wel even wennen, maar uiteindelijk valt er veel op zijn plek en dwingt Alicia Bognanno wederom respect af. SUGAREGG is een rauwe gitaarplaat op zonder al te veel poespas, al blijft de honingpot gelukkig niet het hele album dicht.
Deze Alicia Bognanno liep ooit stage bij Steve Albini en bleek in productioneel opzicht de kunst te hebben afgekeken bij de legendarische producer, waardoor Losing klonk als een stapeltje Steve Albini klassiekers.
Deze week keert Bully terug met SUGAREGG en het is een album dat er stevig inhakt. Alicia Bognanno zette na Losing haar band aan de kant en heeft op SUGAREGG bijna alle touwtjes in handen. Bijna alle touwtjes, want ondanks het feit dat ze kunst van het produceren van een album uitstekend beheerst, liet ze dat dit keer over aan de gelouterde producer John Congleton, die eerder werkte met onder andere St. Vincent, Sleater Kinney en The War on Drugs.
Alicia Bognanno worstelt sinds enkele jaren met een bipolaire stoornis en schreeuwt op SUGAREGG alle persoonlijke misère van zich af. Het nieuwe album van Bully opent direct meedogenloos. De openingstrack van het album is veel rauwer en steviger dan de songs op Losing en combineert een razend tempo met gruizige gitaren en de felle zang van Alicia Bognanno, die het hier en daar uitschreeuwt.
Ik was op Losing vooral gecharmeerd van het contrast tussen gruizige gitaren en honigzoete vocalen, waardoor SUGAREGG in eerste instantie wat rauw op mijn dak viel, maar gelukkig is niet het hele album zo meedogenloos als de openingstrack. Net als Losing roept SUGAREGG associaties op met heel wat gitaarplaten uit de jaren 90 waarbij de bovengenoemde namen nog steeds relevant vergelijkingsmateriaal aandienen, maar ik af en toe ook aan My Bloody Valentine en Dinosaur Jr. moet denken.
SUGAREGG is over de hele linie wel wat steviger dan zijn voorganger, maar na de stevige openingstrack smeert Alicia Bognanno toch weer met enige regelmaat wat honing op haar stembanden en keert de fraaie dynamiek die Losing zo aangenaam maakte terug.
Alicia Bognanno laat zich op het nieuwe album van Bully begeleiden door een uitstekende ritmesectie die het stevige gitaarwerk op het album en de expressieve vocalen voorziet van een lekker zwaar aangezette basis. Ik was bij beluistering van de openingstrack niet onder de indruk van het geluid, maar zeker wanneer Bully kiest voor wat melodieuzere songs en Alicia Bognanno klinkt als Juliana Hatfield hoor je dat John Congleton fraai werk heeft geleverd.
Losing van Bully noemde ik drie jaar geleden een zwaar verslavende gitaarplaat. SUGAREGG ligt vaak wat zwaarder op de maag, maar eenmaal bekomen van de eerste schrik hoor ik toch steeds meer moois op het nieuwe album van de band uit Nashville en ben ik steeds meer onder de indruk van de persoonlijke teksten van Alicia Bognanno en van haar songs, die nog lang aan kracht winnen en niet alleen dik hout planken zagen.
Bij eerste beluistering vond ik SUGAREGG geen schim van Losing, maar de ene na de andere song valt op zijn plek, al blijft enige liefde van het zwaardere werk nodig om van de nieuqwe kunsten van Bully te kunnen genieten. Erwin Zijleman
SUGAREGG van Bully is verkrijgbaar via de Mania webshop:
De muziek van Bully is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://bullythemusic.bandcamp.com/album/sugaregg.