Acht jaar geleden trok Kathleen Edwards zich terug uit de muziek, maar gelukkig is ze terug met een wat meer pop georiënteerd album, dat verrassend makkelijk verleidt en overtuigt
Kathleen Edwards was in 2003 de grote belofte van de rootsmuziek, maar na een viertal albums was de koek op en leek de Canadese singer-songwriter verloren voor de muziek. Tot nu dan, want Kathleen Edwards is terug met een prachtig album. Het is een album dat bestaat uit gelijke delen pop en roots, dat opvalt door een bijzonder mooie instrumentatie en productie en dat wordt gedragen door de prachtige stem van de Canadese singer-songwriter, die nog maar eens laat horen waarom ze in 2003 met louter superlatieven werd ontvangen. Total Freedom overtuigt zoals gezegd makkelijk, maar groeit ook nog heel lang door. Bijzonder fraaie comeback. 
Met Back To Me uit 2005, Asking For Flowers uit 2008 en Voyageur uit 2012 bevestigde de Canadese singer-songwriter de belofte van haar debuut en schoof ze langzaam wat op richting een rootsgeluid met voorzichtige invloeden uit de pop.
Na Voyageur werd het stil rond Kathleen Edwards. De singer-songwriter uit Ottawa kondigde een break aan en opende een koffiehuis in haar woonplaats. Na de zelfmoord van Neal Casal in 2019 sprak Kathleen Edwards zich voor het eerst uit over haar langzame afwezigheid uit de muziek en noemde ze een depressie als oorzaak. Een terugkeer in de muziek leek op dat moment nog ver weg, maar nog geen jaar later is Kathleen Edwards terug met haar eerste album in acht jaar tijd.
Total Freedom opent direct bijzonder lekker. Invloeden uit de rootsmuziek zijn nog steeds hoorbaar in de muziek van Kathleen Edwards, maar in de openingstrack van haar nieuwe album gooit de Canadese singer-songwriter er ook nog wat meer invloeden uit de pop tegenaan. Glenfern schaart zich ergens tussen de perfecte popsongs van Fleetwood Mac en de smaakvolle popliedjes van Suzanne Vega in en dringt zich direct genadeloos op. Misschien een teleurstelling voor liefhebbers van pure rootsmuziek, maar voor een ieder die niet vies is van een mix van roots en pop, opent het nieuwe album van Kathleen Edwards geweldig.
Het eerste dat opvalt bij de eerste noten van Total Freedom is de prachtige stem van de Canadese muzikante. Het is een stem die rijper en warmer klinkt dan in haar jonge jaren en het is een stem die zich als een warme deken (of in deze warme tijde juist als een koele deken) om je heem slaat.
Het is echter niet alleen de stem van Kathleen Edwards die direct indruk maakt. De openingstrack van Total Freedom is voorzien van een prachtig volle instrumentatie en een smaakvolle productie. Voor de fraaie productie en een deel van de instrumentatie tekenen Jim Bryson, met wie Kathleen Edwards al haar muzikale leven samenwerkt, en de gerenommeerde Nashville producer Ian Fitchuk, die terecht flink wat prijzen in de wacht sleepte voor zijn productie van Golden Hour van Kacey Musgraves.
De openingstrack van Total Freedom blijkt deels representatief voor de rest van het album. Kathleen Edwards strooit op haar nieuwe album driftig met buitengewoon lekker in het gehoor liggende popliedjes met een flinke scheut rootsmuziek. Het zijn volstrekt tijdloze popliedjes die meer dan eens herinneren aan de grote dagen van Fleetwood Mac, maar Kathleen Edwards heeft ook haar eigen geluid behouden en is alleen maar beter gaan zingen. Hier tegenover staan songs waarin de rootsinvloeden domineren en Kathleen Edwards toch weer dichter tegen haar oude geluid aan kruipt. Ook dit klinkt prachtig.
De instrumentatie is keer op keer warm en gloedvol, met een hoofdrol voor prachtig gitaarwerk, terwijl de productie van Ian Fitchuk net zo blinkt als op de prachtplaat van Kacey Musgraves. Hier en daar schuift Kathleen Edwards wat meer op richting roots, maar pop is nooit heel ver weg op een album dat mij bijzonder makkelijk heeft overtuigd en dat sindsdien alleen maar beter is geworden. Ik had eerlijk gezegd niet meer op een terugkeer van Kathleen Edwards gerekend, maar haar comeback is een glorieuze wat mij betreft. Erwin Zijleman
Na Voyageur werd het stil rond Kathleen Edwards. De singer-songwriter uit Ottawa kondigde een break aan en opende een koffiehuis in haar woonplaats. Na de zelfmoord van Neal Casal in 2019 sprak Kathleen Edwards zich voor het eerst uit over haar langzame afwezigheid uit de muziek en noemde ze een depressie als oorzaak. Een terugkeer in de muziek leek op dat moment nog ver weg, maar nog geen jaar later is Kathleen Edwards terug met haar eerste album in acht jaar tijd.
Total Freedom opent direct bijzonder lekker. Invloeden uit de rootsmuziek zijn nog steeds hoorbaar in de muziek van Kathleen Edwards, maar in de openingstrack van haar nieuwe album gooit de Canadese singer-songwriter er ook nog wat meer invloeden uit de pop tegenaan. Glenfern schaart zich ergens tussen de perfecte popsongs van Fleetwood Mac en de smaakvolle popliedjes van Suzanne Vega in en dringt zich direct genadeloos op. Misschien een teleurstelling voor liefhebbers van pure rootsmuziek, maar voor een ieder die niet vies is van een mix van roots en pop, opent het nieuwe album van Kathleen Edwards geweldig.
Het eerste dat opvalt bij de eerste noten van Total Freedom is de prachtige stem van de Canadese muzikante. Het is een stem die rijper en warmer klinkt dan in haar jonge jaren en het is een stem die zich als een warme deken (of in deze warme tijde juist als een koele deken) om je heem slaat.
Het is echter niet alleen de stem van Kathleen Edwards die direct indruk maakt. De openingstrack van Total Freedom is voorzien van een prachtig volle instrumentatie en een smaakvolle productie. Voor de fraaie productie en een deel van de instrumentatie tekenen Jim Bryson, met wie Kathleen Edwards al haar muzikale leven samenwerkt, en de gerenommeerde Nashville producer Ian Fitchuk, die terecht flink wat prijzen in de wacht sleepte voor zijn productie van Golden Hour van Kacey Musgraves.
De openingstrack van Total Freedom blijkt deels representatief voor de rest van het album. Kathleen Edwards strooit op haar nieuwe album driftig met buitengewoon lekker in het gehoor liggende popliedjes met een flinke scheut rootsmuziek. Het zijn volstrekt tijdloze popliedjes die meer dan eens herinneren aan de grote dagen van Fleetwood Mac, maar Kathleen Edwards heeft ook haar eigen geluid behouden en is alleen maar beter gaan zingen. Hier tegenover staan songs waarin de rootsinvloeden domineren en Kathleen Edwards toch weer dichter tegen haar oude geluid aan kruipt. Ook dit klinkt prachtig.
De instrumentatie is keer op keer warm en gloedvol, met een hoofdrol voor prachtig gitaarwerk, terwijl de productie van Ian Fitchuk net zo blinkt als op de prachtplaat van Kacey Musgraves. Hier en daar schuift Kathleen Edwards wat meer op richting roots, maar pop is nooit heel ver weg op een album dat mij bijzonder makkelijk heeft overtuigd en dat sindsdien alleen maar beter is geworden. Ik had eerlijk gezegd niet meer op een terugkeer van Kathleen Edwards gerekend, maar haar comeback is een glorieuze wat mij betreft. Erwin Zijleman
De muziek van Kathleen Edwards is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://kathleenedwards.bandcamp.com/album/total-freedom.
