Alanis Morissette keert na acht jaar afwezigheid terug met een donker album vol persoonlijke ellende en flink wat drama en bombast, maar ook een aantal prima songs
Alanis Morissette kan na Jagged Little Pill niet meer rekenen op de sympathie van de critici, maar ik vind nagenoeg al haar albums van een heel behoorlijk niveau. Het geldt ook weer voor Such Pretty Forks In The Road, dat natuurlijk niet net zo goed is als Jagged Little Pill, maar absoluut flink wat goede songs bevat. Het zijn songs die donker gekleurd worden door de diepe dalen waar Alanis Morissette doorheen is gegaan en het zijn songs die het bombast af en toe niet schuwen. Piano en strijkers staan vaak centraal en kleuren fraai bij de zo herkenbare zang van de Canadese singer-songwriter, die wat mij betreft gewoon een prima album heeft afgeleverd.
Jagged Little Pill was overigens niet het echte debuut van Alanis Morissette, ze maakte aan het begin van de jaren 90 als Alanis twee niemendalletjes, maar wel het album waarmee ze zichzelf wereldwijd op de kaart zette. Het is een album dat de Canadese muzikante nooit meer zal overtreffen of zelfs maar benaderen, waardoor de critici vrijwel alle albums die volgden op haar meesterwerk hebben afgebrand.
Door mijn liefde voor Jagged Little Pill probeer ik Alanis Morissette altijd het voordeel van de twijfel te geven. Ik ben dan ook niet zo negatief over de meeste albums die de muzikante uit Ottawa sinds Jagged Little Pill heeft uitgebracht. Eigenlijk kon ik alleen de akoestische versie van het album niet verdragen, maar alle andere albums hadden minstens hun momenten. Het gold, ondanks alle psychologie van de koude grond, voor het in 2012 verschenen en tot voor kort laatste album Havoc And Bright Lights en het geldt wat mij betreft ook voor het deze week verschenen Such Pretty Forks In The Road, al moet je af en toe wel door wat zure appels heen bijten.
In een week waarin de zon volop schijnt, komt Alanis Morissette op de proppen met een aardedonker album. De Canadese singer-songwriter ging de afgelopen jaren door hele diepe dalen en moet op haar nieuwe album de nodige ellende van zich af zingen.
Liefhebbers van een rockende Alanis Morissette komen ook dit keer niet aan hun trekken. Gitaren spelen op Such Pretty Forks In The Road een ondergeschikte rol en moeten hun meerdere herkennen in piano, synths en strijkers. Alanis Morissette kiest op haar nieuwe album vooral voor ballads en het zijn ballads vol melancholie, frustratie en weemoed.
In de openingstrack Smiling laat Such Pretty Forks In The Road direct het uit duizenden herkenbare Alanis Morissette geluid horen. Deels vanwege de soms aan Uninvited herinnerende instrumentatie, maar vooral door de bijzondere stem van Alanis Morissette, die wel wat doorleefder klinkt dan in de jaren waarin ze doorbrak als ‘angry young woman’.
In de eerste twee tracks op het album spelen gitaren nog een rol van betekenis en deze tracks overtuigden me dan ook direct. Track 3, Reasons I Drink bevalt me veel minder, al is het maar omdat het me in het refrein aan het Nederlandse songfestival liedje van vorig jaar doet denken. Ook de rest van Such Pretty Forks In The Road is niet van een constant niveau. Een aantal songs zijn echt prima, maar er staan ook wel wat mindere tracks op, al zijn de tracks die er in positieve zin uitspringen wat mij betreft wel verreweg in de meerderheid.
De productie van Catherine Marks (Foals, Manchester Orchestra, The Killers, Wolf Alice) bevalt me uiteindelijk wel. Het is een productie met een wat in elkaar gedrukt geluid, maar het past goed bij de stem van Alanis Morissette, die soms wat ruw en direct is opgenomen, wat weer past bij de donkere thematiek.
Natuurlijk mag ook Such Pretty Forks In The Road weer niet in de schaduw staan van Jagged Little Pill, maar ook dit vind ik zeker geen slecht Alanis Morissette album, misschien zelfs wel een van haar betere, maar dat zal de tijd leren. Erwin Zijleman
Such Pretty Forks In The Road van Alanis Morissette is verkrijgbaar via de Mania webshop: