De naam van Brown Horse zingt, met name in de gerenommeerde Britse muziektijdschriften, al een tijdje rond en dat blijkt volkomen terecht. De band uit Norfolk heeft met Reservoir immers een geweldig debuutalbum afgeleverd. Het is een album waarop de Britse band haar inspiratie vind bij de pioniers van de alt-country, maar ook de countryrock klassiekers uit de jaren 70 zijn niet vergeten. Brown Horse maakt indruk met geweldige songs en met een prachtig en gloedvol klinkend countryrock geluid en heeft de bijzondere stem van zanger en gitarist Patrick Turner als geheim wapen. Het levert een album op dat het de laatste jaren toch wat ingedutte alt-country genre voorziet van vuur en urgentie.
De Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut waren een maand of twee geleden al heel enthousiast over Reservoir, het debuutalbum van de Britse band Brown Horse, maar het album is deze week pas verschenen. Het enthousiasme van de Britse muziekpers is volkomen terecht, want de band uit Norfolk heeft een uitstekend album gemaakt, dat zeer in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en alt-country in het bijzonder.
Brown Horse is misschien een Britse band, maar de muziek op Reservoir klinkt heel Amerikaans. Brown Horse begint, net als de pioniers van de alt-country, bij de Amerikaanse countryrock uit de jaren 70 en geeft vervolgens een licht eigentijdse twist aan de invloeden uit het verleden. Als ik terug ga naar de alt-country pioniers kom ik zelf het vaakst uit bij The Jayhawks, die met Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995 twee klassiekers in het genre maakte. Het zijn albums waaraan ik met enige regelmaat moet denken bij beluistering van het debuutalbum van Brown Horse en dat is wat mij betreft een enorm compliment.
De Britse band maakt bijzonder lekker in het gehoor liggende alt-country, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht heeft Brown Horse veel te bieden. Bij beluistering van Reservoir wordt de aandacht direct getrokken door de zeer karakteristieke stem van zanger Patrick Turner. De Britse muzikant zingt vaak met een lichte snik in zijn stem, wat de zang op Reservoir voorziet van een bijzonder geluid en van emotie. Het is een stem die mogelijk gemengde reacties op zal roepen, maar persoonlijk vind ik de stem van Patrick Turner erg mooi en bijzonder.
The Jayhawks vertrouwden in hun beste jaren op de fantastische harmonieën van Gary Louris en Mark Olson, maar ondanks het feit dat Brown Horse de beschikking heeft over meerdere mooie stemmen, waaronder die van achtergrondzangeres Phoebe Troup, worden harmonieën slechts spaarzaam ingezet op Reservoir. De keren dat dit wel gebeurt zijn erg mooi, dus mogelijk kan de Britse band dit nog wat meer ontwikkelen op een volgend album.
Ook in muzikaal opzicht maakt Brown Horse makkelijk indruk op haar debuutalbum. Het geluid van de band is vooral gitaar georiënteerd, maar de zeskoppige band heeft ook een lekker vol geluid, waarin ook nog bijdragen van pedal steel, banjo, piano, orgel en accordeon opduiken. In muzikaal opzicht zijn de raakvlakken met The Jayhawks het sterkst, zeker wanneer de gitaren alle ruimte krijgen en ook mogen soleren. Het gitaargeluid op Reservoir is ook nog eens veelkleurig, waardoor het album gevarieerd klinkt.
Reservoir van Brown Horse voelt in muzikaal opzicht direct aan als een warm bad en roept zowel associaties op met de countryrock uit de jaren 70 als met de alt-country uit de vroege jaren 90. Door de bijzondere zang heeft de Britse band echter ook een duidelijk eigen geluid en dit krijgt nog wat extra glans door de sterke songs op het album. Brown Horse varieert er flink op los op haar debuutalbum, maar tekent ook voor songs die zich makkelijk opdringen en vervolgens aangenaam blijven hangen.
Er verscheen de afgelopen jaren wat mij betreft niet heel veel bijzonders in de alt-country, waardoor het genre toe was aan een impuls. Die krijgt het met het uitstekende Reservoir van Brown Horse, dat de potentie heeft om uit te groeien tot een van de meest memorabele albums in het genre. Het is een album dat hier inmiddels overuren draait en het wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman
