Leslie Stevens trok slechts bescheiden aandacht met haar eerste twee albums en het blijft vooralsnog ook nog behoorlijk stil rond haar titelloze derde album. Het is een album dat over de hele linie minder traditioneel klinkt dan zijn twee voorgangers en het is bovendien een zeer gevarieerd album. Country is de gemene deler op het album, maar Leslie Stevens schakelt makkelijk tussen traditionele country en moderne countrypop en sleept er onderweg ook nog wat andere invloeden bij. In muzikaal opzicht klinkt het af en toe richting kosmische country opschuivende album heerlijk gloedvol en ook met haar stem maakt Leslie Stevens makkelijk indruk op dit uitstekende album.
Tussen het aanbod van deze week kwam ik het titelloze album van ene Leslie Stevens tegen. Het is een album dat indrukwekkend opent met het zwaar aangezette Big Time, Sucka, dat in de verte herinnert aan de producties van Phil Spector en ook wel wat heeft van de glorieuze openingstracks van het debuutalbum van Ellen Foley. Het maakte me direct nieuwsgierig naar de rest van het album en ook dat valt me zeker niet tegen.
Het viel vervolgens niet mee om meer informatie te vinden over Leslie Stevens. Dankzij Spotify weet ik inmiddels dat het deze week verschenen titelloze album het derde album is van de Amerikaanse muzikante. De vorige twee albums waren nogal traditioneel aandoende countryalbums en met name het in 2019 verschenen Sinner kreeg een aantal positieve recensies.
In de ene recensie die ik tegen kwam van het nieuwe album wordt het gepositioneerd tussen I Am Shelby Lynne van Shelby Lynne en Norman Fucking Rockwell! van Lana Del Rey, wat ik persoonlijk niet hoor, maar de recensie leerde me wel dat Leslie Stevens uit Los Angeles komt, in het verleden aan de weg timmerde met haar band Leslie & The Badgers en dat ze haar nieuwe album samen produceerde met Kevin Ratterman, die eerder werkte met My Morning Jacket, Leyla McCalla, Strand Of Oaks en Emma Ruth Rundle. Deze recensie sluit af met de woorden dat Leslie Stevens een klassiek Los Angeles popalbum heeft gemaakt en daar kan ik me weer wel in vinden.
Leslie Stevens is actief in een genre waarin het momenteel behoorlijk druk is, maar de muzikante uit Los Angeles heeft wat mij betreft genoeg te bieden om zich te kunnen onderscheiden van de concurrentie. Dat doet Leslie Stevens allereerst met haar veelzijdigheid. Het album opent zoals gezegd met licht bombastische Phil Spector girlpop, maar Leslie Stevens kan ook opschuiven richting pure folk of country en kan bovendien uitstekend uit de voeten met de kosmische countrypop die de afgelopen jaren is geperfectioneerd door Kacey Musgraves. Het zorgt er voor dat het nieuwe album van Leslie Stevens steeds weer net wat anders klinkt en hierdoor makkelijk de aandacht vast weet te houden.
Ook in kwalitatief opzicht zit het wel goed op het titelloze album van Leslie Stevens. De Amerikaanse muzikante liet op haar eerste twee albums al horen dat ze beschikt over een stem die het heel goed doet in het klassieke countryrepertoire, maar ook in de wat modernere en bij vlagen heerlijk atmosferische klanken op haar nieuwe album overtuigt Leslie Stevens met haar zang, die in alle genres die ze aantikt prachtig klinkt.
Producer Kevin Ratterman heeft het album voorzien van een gloedvol geluid dat net zo makkelijk de kant van de countrypop als de kant van de country-noir of de alt-country op gaat. Het helpt hierbij zeker dat Leslie Stevens zich heeft verzekerd van de bijdragen van een aantal uitstekende muzikanten.
Wanneer alles bij elkaar komt tikt Leslie Stevens een behoorlijk hoog niveau aan en kan ze de concurrentie met de verschillende soorten countryzangeressen van het moment aan. Ze zou misschien baat kunnen hebben bij net wat meer focus, al is de veelzijdigheid ook de kracht van dit album en zou ik niet direct weten wat nu het best past bij de Amerikaanse muzikante, die om te beginnen alle aandacht van liefhebbers van countrymuziek in de breedste zin van het woord verdient. Erwin Zijleman