Mellow War van de Amerikaanse muzikant Taylor McCall was me in eerste instantie niet opgevallen, maar toen ik het album voor het eerst beluisterde was ik direct flink onder de indruk van het tweede album van de muzikant uit South Carolina. Net al zoveel van zijn collega’s laat Taylor McCall zich inspireren door rootsmuziek uit het verleden en weet hij hoe een warmbloedig rootsalbum moet klinken. Met zijn emotievolle stem streeft de Amerikaanse muzikant de meeste van zijn concurrenten voorbij en dat doet hij ook met de zeer aansprekende songs op zijn tweede album. Ik selecteer meestal vooral albums van vrouwelijke singer-songwriters in dit genre, maar Mellow War van Taylor McCall wil ik zeker niet laten liggen.
Op de cover van Mellow War, het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter Taylor McCall, zien we zijn grootvader tijdens zijn diensttijd in Vietnam. Mellow War is opgedragen aan de grootvader van Taylor McCall, die de Amerikaanse muzikant ook al inspireerde op zijn debuutalbum Black Powder Soul. Omdat ik een duidelijke voorkeur heb voor vrouwenstemmen viel dat album in 2021 tussen wal en schip en daar was ook Mellow War bijna terecht gekomen. Dat zou jammer zijn geweest, want op zijn tweede album maakt Taylor McCall nog wat meer indruk dan op zijn debuutalbum, dat me inmiddels overigens ook dierbaar is.
Met Mellow War heeft Taylor McCall een album afgeleverd dat op het eerste gehoor vooral binnen de lijntjes van de Amerikaanse rootsmuziek kleurt, maar het levert zeker geen dertien in een dozijn rootsalbum op. De Amerikaanse muzikant slaagt er allereerst in om zijn songs te voorzien van een bijzondere lading. Het zijn songs die zich direct stevig opdringen en die vervolgens nauwelijks los zijn te laten.
Dat heeft vooral te maken met de zang van Taylor McCall, die met veel emotie zingt en beschikt over een mooie maar ook ruw en doorleefd klinkende stem. Het is een stem die me afwisselend aan Ryan Adams en David Gray doet denken en dat zijn twee stemmen die ik zeer kan waarderen. In muzikaal opzicht zit Taylor McCall veel dichter bij Ryan Adams dan bij David Gray, al staan er een aantal songs op het album die ik met enige fantasie ook best op een David Gray album kan voorstellen. Heartbreaker van Ryan Adams is wat mij betreft relevanter vergelijkingsmateriaal en dat moet genoeg zeggen over de kwaliteit van Mellow War van Taylor McCall.
Over de rauwe maar ook mooie stem van de Amerikaanse muzikant heb ik het al gehad, maar de zang, die hier en daar overigens prachtig wordt ondersteund door vrouwenstemmen, is niet het enige dat opvalt bij beluistering van het album. In muzikaal opzicht doet Taylor McCall misschien geen opzienbarende dingen, maar in vrijwel alle tracks valt het mooie gitaarwerk op en hiernaast valt vooral de trefzekere inzet van orgels op. Mellow War is niet heel eenkennig wanneer het gaat om het verwerken van invloeden en kan binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een redelijk breed terrein uit de voeten, met folk, country, soul en blues als belangrijkste ingrediënten.
Doorleefde zang en mooie klanken vormen de basis van een goed album, maar zonder goede songs ben je nog nergens. De songs op Mellow War vallen wat mij betreft in positieve zin op. Het zijn songs die op een of andere manier direct vertrouwd klinken, maar het zijn ook songs die na meerdere keren horen nog steeds in positieve zin de aandacht trekken. Mellow War van Taylor McCall is een album met vooral wat langzamere songs, die dankzij de ijzersterke zang en de warme klanken, bijzonder aangenaam in het gehoor liggen. Het zijn songs die hier en daar stevig putten uit het verleden, maar de muzikant uit South Carolina maakt zeker geen retro. Taylor McCall moet concurreren met een legioen aan soortgenoten, maar ik vind Mellow War eigenlijk in alle opzichten beter dan het gemiddelde mannelijke singer-songwriter album van het moment en het is een album dat vooralsnog alleen maar beter wordt. Erwin Zijleman
