Graham Lindsey - We’re All Alone In This Together
De Amerikaanse singer-songwriter Graham Lindsey debuteerde zes jaar geleden met het uitstekende Famous Anonymous Wilderness. Een plaat die drie jaar geleden werd gevolgd door het misschien nog wel betere Hell Under the Skullbones. Inmiddels zijn we al weer drie jaar verder en is het dus de hoogste tijd voor een nieuwe plaat van de inmiddels vanuit Bozeman, Montana opererende singer-songwriter. We’re All Alone In This Together ligt inmiddels in de winkel en is wederom een onwaarschijnlijk goede singer-songwriter plaat. Een plaat waarop Graham Lindsey heeft gekozen voor een nog wat soberdere benadering dan we inmiddels van hem gewend zijn. Akoestische gitaar en Graham Lindsey’s opvallende stemgeluid vormen de basis van vrijwel alle songs op We’re All Alone In This Together. Veel meer heeft de muziek van Graham Lindsey ook niet nodig, want met zijn meer dan eens aan Bob Dylan herinnerende stem heeft Graham Lindsey een ijzersterk en buitengewoon doeltreffend wapen in handen. De songs van Graham Lindsey vertellen ook op We’re All Alone In This Together weer indringende verhalen. Verhalen met een vaak wat donkere ondertoon die herinneringen oproepen aan Dylan’s meest geïnspireerde werk. Het is muziek die vreemde dingen met je doet. De instrumentatie is zoals gezegd sober, al is een groot aantal van de songs op We’re All Alone In This Together voorzien van bijzonder fraaie accenten, waarvan vooral de pedal steel en dobro bijdragen van Greg Leisz in positieve zin opvallen. Ook met We’re All Alone In This Together is Graham Lindsey er weer in geslaagd om een singer-songwriter plaat te maken die authentiek klinkt, maar ook wat toevoegt aan alles wat er al is. Ik was de afgelopen maanden eerlijk gezegd wat singer-songwriter moe, maar met We’re All Alone In This Together van Graham Lindsey ligt er eindelijk weer eens een plaat in dit genre die je wel gedurende de hele speelduur op het puntje van je stoel houdt en bovendien garant staat voor heel veel kippenvel. Graham Lindsey heeft met We’re All Alone In This Together een triologie van een bijna ongekende schoonheid voltooid. Dat hij desondanks nog altijd slechts in zeer kleine kring bekend is mag niet alleen verbazingwekkend, maar ook een schande genoemd worden. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Graham Lindsey debuteerde zes jaar geleden met het uitstekende Famous Anonymous Wilderness. Een plaat die drie jaar geleden werd gevolgd door het misschien nog wel betere Hell Under the Skullbones. Inmiddels zijn we al weer drie jaar verder en is het dus de hoogste tijd voor een nieuwe plaat van de inmiddels vanuit Bozeman, Montana opererende singer-songwriter. We’re All Alone In This Together ligt inmiddels in de winkel en is wederom een onwaarschijnlijk goede singer-songwriter plaat. Een plaat waarop Graham Lindsey heeft gekozen voor een nog wat soberdere benadering dan we inmiddels van hem gewend zijn. Akoestische gitaar en Graham Lindsey’s opvallende stemgeluid vormen de basis van vrijwel alle songs op We’re All Alone In This Together. Veel meer heeft de muziek van Graham Lindsey ook niet nodig, want met zijn meer dan eens aan Bob Dylan herinnerende stem heeft Graham Lindsey een ijzersterk en buitengewoon doeltreffend wapen in handen. De songs van Graham Lindsey vertellen ook op We’re All Alone In This Together weer indringende verhalen. Verhalen met een vaak wat donkere ondertoon die herinneringen oproepen aan Dylan’s meest geïnspireerde werk. Het is muziek die vreemde dingen met je doet. De instrumentatie is zoals gezegd sober, al is een groot aantal van de songs op We’re All Alone In This Together voorzien van bijzonder fraaie accenten, waarvan vooral de pedal steel en dobro bijdragen van Greg Leisz in positieve zin opvallen. Ook met We’re All Alone In This Together is Graham Lindsey er weer in geslaagd om een singer-songwriter plaat te maken die authentiek klinkt, maar ook wat toevoegt aan alles wat er al is. Ik was de afgelopen maanden eerlijk gezegd wat singer-songwriter moe, maar met We’re All Alone In This Together van Graham Lindsey ligt er eindelijk weer eens een plaat in dit genre die je wel gedurende de hele speelduur op het puntje van je stoel houdt en bovendien garant staat voor heel veel kippenvel. Graham Lindsey heeft met We’re All Alone In This Together een triologie van een bijna ongekende schoonheid voltooid. Dat hij desondanks nog altijd slechts in zeer kleine kring bekend is mag niet alleen verbazingwekkend, maar ook een schande genoemd worden. Erwin Zijleman