Lily Allen - It's Not Me, It's You
In het voorjaar van 2006 zag ik haar voor het eerst in een tijdschrift waarvan ik de naam inmiddels al lang weer vergeten ben: Lily Allen. Een typisch Engels meisje met een niet al te snuggere blik in haar ogen en een plat accent. Een meisje van het soort dat de hele zomer stomdronken de toeristencentra in Zuid-Europa onveilig maakt. Niet direct het type dat je verdenkt van enig muzikaal talent, maar nadat ik een paar maanden later haar debuut Alright, Still had gehoord wist ik wel beter. Een meisje dat volstrekt onweerstaanbare popsongs als Smile en LDN kon maken, kon voor mij niet meer stuk. Ik was zeker niet de enige die viel voor de verborgen charmes van Lily Allen. Alright, Still werd terecht een groot succes en Lily Allen een dankbaar onderwerp voor de Britse boulevardpers. De afgelopen tweeënhalf jaar werd ze ingehaald door talloze andere Engelse meisjes met een cockney accent en een grote bek, maar zo onweerstaanbaar als Lily Allen waren ze geen van allen. Na de hele diepe dalen in haar privéleven vorig jaar gaf ik eerlijk gezegd geen stuiver meer voor de muzikale overlevingskansen van Lily Allen. Een somber vermoeden dat nog eens werd bevestigd toen ik haar op oudejaarsavond zag stuntelen bij Jools Holland’s Hootenanny. Iedereen die Lily Allen heeft afgeschreven is echter te vroeg. Met haar nieuwe plaat It’s Not Me, It’s You slaat Lily Allen keihard terug. It’s Not Me, It’s You is een geweldige popplaat die de al zo goede voorganger op alle fronten overtreft. Dit is deels de verdienste van producer Greg Kurstin (die we ook kennen van The Bird and The Bee), maar de meeste credits eist Lily Allen toch gewoon zelf op. It’s Not Me, It’s You staat vol met perfecte popliedjes. Zo eigenwijs als je ze van Lily Allen gewend bent, maar nog een stuk beter dan je had durven dromen. It’s Not Me, It’s You is fris, eigentijds, eigenzinnig, uitdagend en charmant. Een plaat die je kunt proberen te weerstaan, maar de kans op succes lijkt me zeer gering. It’s Not Me, It’s You heeft werkelijk alles wat popmuziek in 2009 moet hebben. De muzikale wraak van Lily Allen is zoet. Honingzoet. Erwin Zijleman
In het voorjaar van 2006 zag ik haar voor het eerst in een tijdschrift waarvan ik de naam inmiddels al lang weer vergeten ben: Lily Allen. Een typisch Engels meisje met een niet al te snuggere blik in haar ogen en een plat accent. Een meisje van het soort dat de hele zomer stomdronken de toeristencentra in Zuid-Europa onveilig maakt. Niet direct het type dat je verdenkt van enig muzikaal talent, maar nadat ik een paar maanden later haar debuut Alright, Still had gehoord wist ik wel beter. Een meisje dat volstrekt onweerstaanbare popsongs als Smile en LDN kon maken, kon voor mij niet meer stuk. Ik was zeker niet de enige die viel voor de verborgen charmes van Lily Allen. Alright, Still werd terecht een groot succes en Lily Allen een dankbaar onderwerp voor de Britse boulevardpers. De afgelopen tweeënhalf jaar werd ze ingehaald door talloze andere Engelse meisjes met een cockney accent en een grote bek, maar zo onweerstaanbaar als Lily Allen waren ze geen van allen. Na de hele diepe dalen in haar privéleven vorig jaar gaf ik eerlijk gezegd geen stuiver meer voor de muzikale overlevingskansen van Lily Allen. Een somber vermoeden dat nog eens werd bevestigd toen ik haar op oudejaarsavond zag stuntelen bij Jools Holland’s Hootenanny. Iedereen die Lily Allen heeft afgeschreven is echter te vroeg. Met haar nieuwe plaat It’s Not Me, It’s You slaat Lily Allen keihard terug. It’s Not Me, It’s You is een geweldige popplaat die de al zo goede voorganger op alle fronten overtreft. Dit is deels de verdienste van producer Greg Kurstin (die we ook kennen van The Bird and The Bee), maar de meeste credits eist Lily Allen toch gewoon zelf op. It’s Not Me, It’s You staat vol met perfecte popliedjes. Zo eigenwijs als je ze van Lily Allen gewend bent, maar nog een stuk beter dan je had durven dromen. It’s Not Me, It’s You is fris, eigentijds, eigenzinnig, uitdagend en charmant. Een plaat die je kunt proberen te weerstaan, maar de kans op succes lijkt me zeer gering. It’s Not Me, It’s You heeft werkelijk alles wat popmuziek in 2009 moet hebben. De muzikale wraak van Lily Allen is zoet. Honingzoet. Erwin Zijleman