Simple Minds - Graffiti Soul
De carrière van de Simple Minds liep gedurende de jaren 80 vrijwel synchroon met die van U2. Beide bands maakten een aantal geweldige platen en wisten uiteindelijk stadions te vullen. Zowel U2 als de Simple Minds leken aan het eind van de jaren 80 bovendien ten onder te gaan aan hun eigen succes. Waar U2 zich in de jaren 90 revancheerde met het prachtige Achting Baby en uitgroeide tot de grote band die het nog altijd is, werden de Simple Minds nooit meer de oude. De band die ooit klassiekers als New Gold Dream en Sparkle In The Rain afleverde, was de afgelopen 20 jaar geen schim meer van de band die het ooit was en maakte geen enkele plaat meer die er ook maar enigszins toe deed. Op het in 2005 verschenen Black and White 050505 was enige verbetering te horen, maar toen ik de band vorig jaar ongeïnspireerd en uitgeblust aan het werk zag op een concert ter ere van Nelson Mandela, was ik er zeker van dat het heilige vuur voorgoed was gedoofd. Er was kennelijk toch nog een klein vlammetje, want met het nu verschenen Graffiti Soul hebben de Simple Minds de plaat gemaakt die waarschijnlijk niemand meer van ze had verwacht. Graffiti Soul is aan de ene kant een ouderwets klinkende Simple Minds plaat, maar het is aan de andere kant ook een plaat waarmee de band eindelijk haar zo herkenbare geluid naar het huidige millennium haalt. Direct van de eerste noten van opener Moscow Underground is duidelijk dat Jim Kerr en zijn mannen (onder wie uiteraard gitarist Charlie Burchill) eindelijk de inspiratie hebben gevonden die de band zo lang kwijt was. Ook de songs die er op volgen zijn songs die er toe doen. Songs met breed uitwaaiende gitaarwolken, een zwaar toetsentapijt, flink wat galm en de uit duizenden herkenbare vocalen van Jim Kerr. Songs vol energie en passie die herinneringen oproepen aan de platen die de band gedurende de eerste helft van de jaren 80 maakte. Dankzij de mix van de legendarische Bob Clearmountain klinkt Graffii Soul werkelijk fantastisch. In muzikaal opzicht valt er heel veel te genieten, met name het toetsenwerk en het gitaarwerk zijn van een torenhoog niveau, en het is lang geleden dat ik Jim Kerr zo goed heb horen zingen. Negen songs lang imponeren de Simple Minds met fantastische muziek. Alleen de tiende track, een uitvoering van Neil Young’s Rocking In The Free World, had van mij niet gehoeven. Voor iedereen die daar anders over denkt is er overigens een luxe versie van Graffiti Soul met een bonus-disc vol covers. Ik hou het op de negen eigen songs op Graffiti Soul. Songs waarmee de Simple Minds eindelijk weer eens een plaat hebben gemaakt die in de buurt komt van hun beste werk en bovendien een plaat waarmee men U2 op alle fronten aftroeft. Dat was even geleden. Met Graffiti Soul zijn de Simple Minds hopelijk definitief terug van veel te lang weg geweest. Erwin Zijleman
De carrière van de Simple Minds liep gedurende de jaren 80 vrijwel synchroon met die van U2. Beide bands maakten een aantal geweldige platen en wisten uiteindelijk stadions te vullen. Zowel U2 als de Simple Minds leken aan het eind van de jaren 80 bovendien ten onder te gaan aan hun eigen succes. Waar U2 zich in de jaren 90 revancheerde met het prachtige Achting Baby en uitgroeide tot de grote band die het nog altijd is, werden de Simple Minds nooit meer de oude. De band die ooit klassiekers als New Gold Dream en Sparkle In The Rain afleverde, was de afgelopen 20 jaar geen schim meer van de band die het ooit was en maakte geen enkele plaat meer die er ook maar enigszins toe deed. Op het in 2005 verschenen Black and White 050505 was enige verbetering te horen, maar toen ik de band vorig jaar ongeïnspireerd en uitgeblust aan het werk zag op een concert ter ere van Nelson Mandela, was ik er zeker van dat het heilige vuur voorgoed was gedoofd. Er was kennelijk toch nog een klein vlammetje, want met het nu verschenen Graffiti Soul hebben de Simple Minds de plaat gemaakt die waarschijnlijk niemand meer van ze had verwacht. Graffiti Soul is aan de ene kant een ouderwets klinkende Simple Minds plaat, maar het is aan de andere kant ook een plaat waarmee de band eindelijk haar zo herkenbare geluid naar het huidige millennium haalt. Direct van de eerste noten van opener Moscow Underground is duidelijk dat Jim Kerr en zijn mannen (onder wie uiteraard gitarist Charlie Burchill) eindelijk de inspiratie hebben gevonden die de band zo lang kwijt was. Ook de songs die er op volgen zijn songs die er toe doen. Songs met breed uitwaaiende gitaarwolken, een zwaar toetsentapijt, flink wat galm en de uit duizenden herkenbare vocalen van Jim Kerr. Songs vol energie en passie die herinneringen oproepen aan de platen die de band gedurende de eerste helft van de jaren 80 maakte. Dankzij de mix van de legendarische Bob Clearmountain klinkt Graffii Soul werkelijk fantastisch. In muzikaal opzicht valt er heel veel te genieten, met name het toetsenwerk en het gitaarwerk zijn van een torenhoog niveau, en het is lang geleden dat ik Jim Kerr zo goed heb horen zingen. Negen songs lang imponeren de Simple Minds met fantastische muziek. Alleen de tiende track, een uitvoering van Neil Young’s Rocking In The Free World, had van mij niet gehoeven. Voor iedereen die daar anders over denkt is er overigens een luxe versie van Graffiti Soul met een bonus-disc vol covers. Ik hou het op de negen eigen songs op Graffiti Soul. Songs waarmee de Simple Minds eindelijk weer eens een plaat hebben gemaakt die in de buurt komt van hun beste werk en bovendien een plaat waarmee men U2 op alle fronten aftroeft. Dat was even geleden. Met Graffiti Soul zijn de Simple Minds hopelijk definitief terug van veel te lang weg geweest. Erwin Zijleman