Emily Loizeau - Pays Sauvage
Als liefhebber van Franse zuchtmeisjes ben ik regelmatig te vinden bij de virtuele bak met nieuwe releases in de Franse vestiging van Amazon. Het aanbod in het genre valt de laatste tijd een beetje tegen, maar vorige week stond er wel opeens een nieuwe cd van Emily Loizeau, Pays Sauvage. Met Franse zuchtmeisjes heeft Emily Loizeau op zich niet zo heel veel te maken, daarvoor is de muziek van de Française niet zwoel en lichtvoetig genoeg. Aan de andere kant maakte ze een jaar of vier geleden met L’Autre Bout Du Monde wel één van de betere en meest verleidelijke Franstalige platen van de afgelopen jaren. Waar Emily Loizeau op haar debuut vooral de rijke geschiedenis van het Franse chanson verkende, stort ze zich op Pays Sauvage ook op de Amerikaanse rootsmuziek. Loizeau laat zich op haar nieuwe plaat bijstaan door de eigenzinnige Franse alt-country band Moriarty en weet zich hiernaast gesteund door cultheld David-Ivar Herman Dune. Door het verwerken van invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek is Emily Loizeau op haar tweede plaat opgeschoven in de richting van met name Françoiz Breut, al is de muziek van Emily Loizeau minder makkelijk te doorgronden en bovendien breder georiënteerd. Pays Sauvage slaat op fraaie wijze een brug tussen het verleden en het heden van de Franstalige muziek en pakt onderweg tal van invloeden mee. Invloeden waarvan die uit de Amerikaanse folk, blues en alt-country het meest dominant zijn, maar ook uitstapjes richting kinderliedjes, theater, opzwepende Afrikaanse muziek of lastig te doorgronden freakfolk (inclusief natuurgeluiden) worden niet geschuwd. Bij het verwerken van al deze invloeden in deels Franstalige en deels Engelstalige songs kiest Emily Loizeau maar zelden voor de makkelijkste weg. Dit is geen Frans zuchtmeisjes dat de luisteraar vermaakt met zwoele popliedjes die direct verleiden, maar een eigenzinnige muzikante die zo nu en dan het uiterste vergt van de luisteraar. Ook in emotioneel opzicht slaat Pays Sauvage in alle richtingen door. In een aantal songs klinkt Emily Loizeau zo zwaarmoedig dat je het idee hebt dat iedere noot haar laatste kan zijn, maar in een volgende track huppelt ze weer als een klein meisje dat op weg is naar de snoepwinkel. Pays Sauvage is al met al geen makkelijke plaat en ook geen plaat die je van de eerste tot de laatste noot zult koesteren, maar het is wel een plaat van hoog niveau die je steeds weer op andere manieren zal weten te raken. Een waardig opvolger van haar uitstekende debuut van een paar jaar geleden. Erwin Zijleman
Als liefhebber van Franse zuchtmeisjes ben ik regelmatig te vinden bij de virtuele bak met nieuwe releases in de Franse vestiging van Amazon. Het aanbod in het genre valt de laatste tijd een beetje tegen, maar vorige week stond er wel opeens een nieuwe cd van Emily Loizeau, Pays Sauvage. Met Franse zuchtmeisjes heeft Emily Loizeau op zich niet zo heel veel te maken, daarvoor is de muziek van de Française niet zwoel en lichtvoetig genoeg. Aan de andere kant maakte ze een jaar of vier geleden met L’Autre Bout Du Monde wel één van de betere en meest verleidelijke Franstalige platen van de afgelopen jaren. Waar Emily Loizeau op haar debuut vooral de rijke geschiedenis van het Franse chanson verkende, stort ze zich op Pays Sauvage ook op de Amerikaanse rootsmuziek. Loizeau laat zich op haar nieuwe plaat bijstaan door de eigenzinnige Franse alt-country band Moriarty en weet zich hiernaast gesteund door cultheld David-Ivar Herman Dune. Door het verwerken van invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek is Emily Loizeau op haar tweede plaat opgeschoven in de richting van met name Françoiz Breut, al is de muziek van Emily Loizeau minder makkelijk te doorgronden en bovendien breder georiënteerd. Pays Sauvage slaat op fraaie wijze een brug tussen het verleden en het heden van de Franstalige muziek en pakt onderweg tal van invloeden mee. Invloeden waarvan die uit de Amerikaanse folk, blues en alt-country het meest dominant zijn, maar ook uitstapjes richting kinderliedjes, theater, opzwepende Afrikaanse muziek of lastig te doorgronden freakfolk (inclusief natuurgeluiden) worden niet geschuwd. Bij het verwerken van al deze invloeden in deels Franstalige en deels Engelstalige songs kiest Emily Loizeau maar zelden voor de makkelijkste weg. Dit is geen Frans zuchtmeisjes dat de luisteraar vermaakt met zwoele popliedjes die direct verleiden, maar een eigenzinnige muzikante die zo nu en dan het uiterste vergt van de luisteraar. Ook in emotioneel opzicht slaat Pays Sauvage in alle richtingen door. In een aantal songs klinkt Emily Loizeau zo zwaarmoedig dat je het idee hebt dat iedere noot haar laatste kan zijn, maar in een volgende track huppelt ze weer als een klein meisje dat op weg is naar de snoepwinkel. Pays Sauvage is al met al geen makkelijke plaat en ook geen plaat die je van de eerste tot de laatste noot zult koesteren, maar het is wel een plaat van hoog niveau die je steeds weer op andere manieren zal weten te raken. Een waardig opvolger van haar uitstekende debuut van een paar jaar geleden. Erwin Zijleman