The Lemonheads - Varshons
Platen met een serie covers doen het altijd goed als tussendoortje, maar echt interessant zijn deze platen maar zelden. Zo af en toe duikt er echter een plaat met een serie covers op, die op zijn minst leuk is en misschien zelfs wel de potentie heeft om uit te groeien tot een waardevolle aanvulling op het werk van een artiest. Varshons van The Lemonheads is wat mij betreft zo’n plaat. Helemaal als een verrassing komt dit niet, want de band rond Evan Dando liet in het verleden al meerdere malen horen goed overweg te kunnen met het werk van anderen, waarbij de up-tempo bewerking van Mrs. Robinson van Simon & Garfunkel de meeste aandacht wist te trekken. Waar The Lemonheads in het verleden in hun bewerkingen van songs van anderen het tempo regelmatig opvoerden, neemt de band op Varshons vooral gas terug. Varshons laat vooral ingetogen en (semi-)akoestisch werk horen, waarin invloeden uit het vertrouwde Lemonheads geluid worden gecombineerd met invloeden uit met name de alt-country. Het is een combinatie van invloeden die uitstekend werkt in de vertolkingen van songs van nog redelijk voor de hand liggende inspiratiebronnen als Gram Parsons, Townes van Zandt en Leonard Cohen. Naast wat meer voor de hand liggende covers zijn The Lemonheads gelukkig ook in de bakken met wat obscuurdere platen gedoken, wat heeft geresulteerd in fraaie uitvoeringen van vergeten parels van onder andere Wire, G.G. Allin, Green Fuz, July en Fuckemos. Uiteindelijk resteren nog twee vreemde eenden in de bijt. Zo vertolken The Lemonheads op buitengewoon fraaie wijze het door Christina Aguilera tot wereldhit gemaakt Beautiful en waagt de band zich in Dirty Robot van Arling & Cameron aan een flinke bak elektronica en vocalen van Kate Moss. Dirty Robot is wat mij betreft het enige smetje op een hele aangename en avontuurlijke cd, die de boeken in kan als één van de leukere platen van de band die moet worden gerekend tot de smaakmakers van de jaren 90. Erwin Zijleman
Platen met een serie covers doen het altijd goed als tussendoortje, maar echt interessant zijn deze platen maar zelden. Zo af en toe duikt er echter een plaat met een serie covers op, die op zijn minst leuk is en misschien zelfs wel de potentie heeft om uit te groeien tot een waardevolle aanvulling op het werk van een artiest. Varshons van The Lemonheads is wat mij betreft zo’n plaat. Helemaal als een verrassing komt dit niet, want de band rond Evan Dando liet in het verleden al meerdere malen horen goed overweg te kunnen met het werk van anderen, waarbij de up-tempo bewerking van Mrs. Robinson van Simon & Garfunkel de meeste aandacht wist te trekken. Waar The Lemonheads in het verleden in hun bewerkingen van songs van anderen het tempo regelmatig opvoerden, neemt de band op Varshons vooral gas terug. Varshons laat vooral ingetogen en (semi-)akoestisch werk horen, waarin invloeden uit het vertrouwde Lemonheads geluid worden gecombineerd met invloeden uit met name de alt-country. Het is een combinatie van invloeden die uitstekend werkt in de vertolkingen van songs van nog redelijk voor de hand liggende inspiratiebronnen als Gram Parsons, Townes van Zandt en Leonard Cohen. Naast wat meer voor de hand liggende covers zijn The Lemonheads gelukkig ook in de bakken met wat obscuurdere platen gedoken, wat heeft geresulteerd in fraaie uitvoeringen van vergeten parels van onder andere Wire, G.G. Allin, Green Fuz, July en Fuckemos. Uiteindelijk resteren nog twee vreemde eenden in de bijt. Zo vertolken The Lemonheads op buitengewoon fraaie wijze het door Christina Aguilera tot wereldhit gemaakt Beautiful en waagt de band zich in Dirty Robot van Arling & Cameron aan een flinke bak elektronica en vocalen van Kate Moss. Dirty Robot is wat mij betreft het enige smetje op een hele aangename en avontuurlijke cd, die de boeken in kan als één van de leukere platen van de band die moet worden gerekend tot de smaakmakers van de jaren 90. Erwin Zijleman