The Pretenders - Break Up The Concrete
The Pretenders moeten wat mij betreft worden gerekend tot de beste rockbands uit de jaren 80. De band rond Chrissie Hynde leverde in de eerste helft van de jaren 80 drie onbetwiste klassiekers af (Pretenders, Pretenders II en Learning To Crawl), maar betaalde met de dood van twee bandleden ook een zeer hoge prijs voor de verkregen roem. De afgelopen 25 jaar wist de band nog regelmatig op het podium te imponeren, maar een echt goede plaat maakten The Pretenders niet meer. Gezien de historie getuigt het van veel lef dat de band haar eerste plaat in vele jaren voorziet van een bonus-cd waarop de beste songs van de band de revue nog eens passeren. Hoe groot is de kans dat de nieuwe songs op Break Up The Concrete flink tegenvallen wanneer je eerst briljante songs als Kid, Brass In Pocket, Back On The Chaingang, I Go To Sleep, Talk Of The Town, Message Of Love en noem ze maar op nog eens voorbij hebt horen komen? Groter dan de kans op regen op een zwaarbewolkte dag als je het mij vraagt, maar na eerst nog eens hebben genoten van de prachtige historie van The Pretenders begon ik onbevooroordeeld en toch wel enigszins nieuwsgierig aan de cd met nieuwe songs. Een cd die vervolgens behoorlijk wat indruk wist te maken, want The Pretenders zijn op Break Up The Concrete in ouderwetse vorm. Het siert de band dat op Break Up The Concrete niet nadrukkelijk wordt voortgeborduurd op de eigen glorieuze historie. Break Up The Concrete klinkt immers duidelijk anders dan de platen die we van de band kennen. Invloeden uit de vroege rock ’n roll en rockabilly doken weliswaar eerder op in het werk van The Pretenders, maar klonken nooit zo authentiek als op deze nieuwe plaat. Nieuw zijn de invloeden uit de folk, blues en vooral country en ook deze blijken uitstekend te passen in het nog altijd uit duizenden herkenbare Pretenders geluid. Een geluid dat eindelijk weer eens geïnspireerd, energiek en doorleefd klinkt. Of de nieuwe songs op Break Up The Concrete net zo memorabel zullen worden als de songs op de verzamelaar met het beste werk, zal de tijd moeten leren. Dat The Pretenders met Break Up The Concrete hun beste plaat hebben gemaakt sinds Learning To Crawl uit 1984 is wat mij betreft echter nu al zeker. Een prestatie van formaat van een band die door menigeen al lang was afgeschreven. Erwin Zijleman
The Pretenders moeten wat mij betreft worden gerekend tot de beste rockbands uit de jaren 80. De band rond Chrissie Hynde leverde in de eerste helft van de jaren 80 drie onbetwiste klassiekers af (Pretenders, Pretenders II en Learning To Crawl), maar betaalde met de dood van twee bandleden ook een zeer hoge prijs voor de verkregen roem. De afgelopen 25 jaar wist de band nog regelmatig op het podium te imponeren, maar een echt goede plaat maakten The Pretenders niet meer. Gezien de historie getuigt het van veel lef dat de band haar eerste plaat in vele jaren voorziet van een bonus-cd waarop de beste songs van de band de revue nog eens passeren. Hoe groot is de kans dat de nieuwe songs op Break Up The Concrete flink tegenvallen wanneer je eerst briljante songs als Kid, Brass In Pocket, Back On The Chaingang, I Go To Sleep, Talk Of The Town, Message Of Love en noem ze maar op nog eens voorbij hebt horen komen? Groter dan de kans op regen op een zwaarbewolkte dag als je het mij vraagt, maar na eerst nog eens hebben genoten van de prachtige historie van The Pretenders begon ik onbevooroordeeld en toch wel enigszins nieuwsgierig aan de cd met nieuwe songs. Een cd die vervolgens behoorlijk wat indruk wist te maken, want The Pretenders zijn op Break Up The Concrete in ouderwetse vorm. Het siert de band dat op Break Up The Concrete niet nadrukkelijk wordt voortgeborduurd op de eigen glorieuze historie. Break Up The Concrete klinkt immers duidelijk anders dan de platen die we van de band kennen. Invloeden uit de vroege rock ’n roll en rockabilly doken weliswaar eerder op in het werk van The Pretenders, maar klonken nooit zo authentiek als op deze nieuwe plaat. Nieuw zijn de invloeden uit de folk, blues en vooral country en ook deze blijken uitstekend te passen in het nog altijd uit duizenden herkenbare Pretenders geluid. Een geluid dat eindelijk weer eens geïnspireerd, energiek en doorleefd klinkt. Of de nieuwe songs op Break Up The Concrete net zo memorabel zullen worden als de songs op de verzamelaar met het beste werk, zal de tijd moeten leren. Dat The Pretenders met Break Up The Concrete hun beste plaat hebben gemaakt sinds Learning To Crawl uit 1984 is wat mij betreft echter nu al zeker. Een prestatie van formaat van een band die door menigeen al lang was afgeschreven. Erwin Zijleman