Beady Eye - BE

Tussen de Beatles en de Stones heb ik nooit kunnen kiezen, maar toen er in de 90s moest worden gekozen tussen Oasis en Blur hoefde ik niet lang na te denken: Oasis! De platen van Blur staan inmiddels al weer heel wat jaren ongebruikt in de kast, maar de met afstand beste platen van Oasis (Definitely Maybe uit 1994 en (What's the Story) Morning Glory? uit 1995) komen nog steeds met enige regelmaat uit de speakers en ze klinken nog steeds fantastisch. Na deze twee platen was het beste bij Oasis er wel af, maar ook de zeven (!) platen die nog zouden volgen hadden, ondanks het geruzie tussen de broertjes Gallagher, absoluut hun momenten (dit is overigens perfect te horen op de bijzonder fraaie verzamelaar Time Flies uit 2010). Toen Liam en Noel Gallagher eind 2009 echt niet meer door één deur konden en hun eigen weg gingen, had ik de hoop dat ze alle energie van de broedertwist in het maken van goede muziek zouden kunnen steken, maar dat valt tot dusver toch wat tegen. Ik had op voorhand Noel Gallagher hoger ingeschat dan Liam, maar het debuut van Noel Gallagher's High Flying Birds vond ik zwaar tegenvallen. Different Gear, Still Speeding van Beady Eye, feitelijk Oasis zonder Noel Gallagher, was een stuk beter, maar echt bijgebleven is de plaat me toch niet. Het succes viel dan ook tegen, waardoor BE volgens Liam Gallagher de laatste kans is voor Beady Eye. Hoe groot de overlevingskansen van Beady Eye zijn durf ik niet te voorspellen, maar ik durf, in tegenstelling tot de meeste critici, wel te beweren dat BE een goede plaat is. Natuurlijk kan BE niet tippen aan Definitely Maybe en (What's the Story) Morning Glory?, maar de concurrentie met alle andere platen van Oasis kan de plaat best aan en ook dat is een prestatie van formaat. Natuurlijk kan Liam het niet laten om zijn broer Noel nog even flink in de zeik te nemen (Don’t Brother Me), maar over het algemeen focust Beady Eye zich toch op het maken van muziek. Voor de productie van de plaat heeft de band een beroep gedaan op de hippe Amerikaanse producer  Dave Sitek (TV on the Radio, Yeah Yeah Yeahs), maar deze heeft, buiten hier en daar wat blazers en een paar subtiele elektronische accenten, weinig kunnen veranderen aan het herkenbare geluid van Beady Eye dat nog altijd stevig is geïnspireerd door het werk van Oasis en derhalve ook door het werk van The Beatles. Het debuut van Beady Eye klonk best aardig, maar het ontbrak de plaat uiteindelijk aan echt goede songs. Deze echt goede songs domineren op BE. De band rond Liam Gallagher schudt de ene na de andere aanstekelijke song uit de mouw, maar is ook niet bang om hier en daar nieuwe wegen in te slaan, bijvoorbeeld door wat psychedelica toe te voegen of door net wat rauwer te rocken. Het grootste deel van BE klinkt echter lekker bekend. Dat is niet altijd een aanbeveling, maar in het geval van de tweede plaat van Beady Eye had ik het niet anders gewild. De strijd tussen de broertjes Gallagher lijkt hiermee beslist in het voordeel van Liam, al hoop ik natuurlijk stiekem dat de prima tweede plaat van Beady Eye Noel Gallagher gaat inspireren tot grootse daden. Als dat niet zo is gloort altijd nog de Oasis reünie aan de horizon. Erwin Zijleman