The Pastels - Slow Summits

The Pastels ken ik uit een heel ver verleden, maar ik kan me niet herinneren dat ik de afgelopen 15 jaar een plaat van de band uit het Schotse Glasgow heb gehoord. Het onlangs verschenen Slow Summits kwam bij toeval op mijn pad en blijkt een bescheiden meesterwerk. Dat ik lang niets van The Pastels gehoord heb is overigens niet zo gek, want de laatste officiële plaat van de band is dit jaar al weer 16 jaar oud. In die 16 jaar is er flink wat veranderd. The Pastels maakten in de jaren 90 nog muziek die was te omschrijven als stekelige en eigenzinnige lo-fi, maar de wilde haren is de band inmiddels grotendeels kwijt. Slow Summits is een heerlijk ingetogen en zelfs bijna luie plaat, die binnen een paar minuten weet te ontspannen. In muzikaal opzicht doet het wel wat denken aan de muziek van stadgenoten Belle & Sebastian, maar ook de vergelijking met bands als Aztec Camera, Camera Obscura en Prefab Sprout gaat op. Tenslotte mag de naam van Burt Bacharach niet onvermeld blijven, want zijn honingzoete melodieën en sfeervolle arrangementen hebben op zijn minst invloed uitgeoefend op het geluid van The Pastels. Door de bovenstaande zinnen staan inmiddels heel wat muziekliefhebbers op het punt van afhaken, maar zij moeten echt nog even bij de les blijven. De muziek van The Pastels is immers wat gruiziger dan het bovenstaande doet vermoeden. Zeker wanneer de gitaren iets prominenter aanwezig zijn, schuiven The Pastels bij mannelijke vocalen op in de richting van bands als Teenage Fanclub en The Auteurs, terwijl de vrouwelijke vocalen doen denken aan die van stadgenoten The Delgados en landgenoten The Vaselines. Na de behoorlijk zoete opening waarin stemmige blazers en dromerige vocalen het geluid van The Pastels domineren, vervangt de band de honing door iets steviger spul en is het geluid van The Pastels afwisselend licht stekelig en behoorlijk psychedelisch, met wederom de blazers in een glansrol. Welke richting de band ook kiest, Slow Summits blijft een dromerige plaat met muziek die gemaakt lijkt voor snikhete zomeravonden. Aan de andere kant blijven The Pastels ook echte Schotten, waardoor een wat sinistere of op zijn minst melancholische ondertoon nooit helemaal ontbreekt. Omdat Slow Summits van The Pastels ook nog eens een onvervalst groeiplaatje is, durf ik de nieuwe van The Pastels best aan te bevelen als alternatieve soundtrack voor een warme zomer. Slow Summits smaakt uiteindelijk als de betere cocktail: heerlijk zoet en zacht, tot de man met de hamer achter je staat. Je dag kan dan echter al lang niet meer stuk. Erwin Zijleman