Monokino - Fake Virtue

Monokino is een Amsterdams duo dat een jaar of wat geleden al eens een goed ontvangen plaat heeft uitgebracht en zeer populair schijnt te zijn in China. De vorige plaat van Monokino is mij eerlijk gezegd volledig ontgaan, maar de nieuwe, Fake Virtue, is zo’n plaat waar je onmiddellijk een zwak voor hebt. Fake Virtue werd geproduceerd door niemand minder dan cultheld Jacco Gardner, maar naar 60s psychedelica zal je op de nieuwe plaat van Monokino tevergeefs zoeken (misschien op een vleugje mystiek in de openingstrack na). Monokino maakt over het algemeen elektronische popmuziek die stevig is beïnvloed door de synthpop uit de jaren 80 en 90. Invloeden variëren van New Order tot de Pet Shop Boys, van Human League tot Depeche Mode en van  Erasure tot Orchestral Manoevres In The Dark. Hiermee zijn we er echter nog niet. Monokino beperkt zich zeker niet tot synthpop alleen en heeft ook een aantal meer gitaar georiënteerde songs op de band geslingerd, wat hier en daar heel even de associatie oproept met Placebo. Dat laatste waarschijnlijk vooral vanwege de zang, al duiken er zo af en toe ook wel wat gitaren op in het geluid van het Amsterdamse duo. De popliedjes van Monokino blinken uit door een mooi en veelzijdig geluid dat uit vele lagen bestaat en vooral door aanstekelijke melodieën en refreinen. Fake Virtue staat vol met perfecte popliedjes, maar het zijn wel perfecte popliedjes met een eigenwijze twist en dat is bijzonder. Heel even had ik het idee dat Monokino wel erg schaamteloos teruggrijpt op de synthpop uit vervlogen tijden, maar vervolgens word je zo vaak op het verkeerde been gezet en wordt de fantasie zo vaak en zo intens geprikkeld, dat Fake Virtue heel snel uitgroeit tot een plaat waarvan je alle geheimen wilt ontrafelen. Daar ben ik inmiddels een tijdje mee bezig, maar het einde van de ontdekkingstocht is nog niet in zicht. Ondertussen klinkt het allemaal zo aanstekelijk dat ik steeds vrolijker wordt van de plaat van Monokino. Het beeld van tienduizenden, honderdduizenden of misschien zelfs  wel miljoenen (waaraan moet je denken bij zeer populair in China?) enthousiaste Chinezen die los gaan op de onweerstaanbare muziek van Monokino vergroot het plezier alleen maar. En zo groeit een plaat die een fractie van een seconde aanvoelt als niet direct onmisbare retro al heel snel uit tot een plaat die zomaar kan uitgroeien tot de smaakmakers in het genre. Toegankelijk maar eigenwijs, gepolijst met hier en daar een rafelig randje, met één been in de 80s maar met het andere been stevig in het heden. Het zijn allemaal omschrijvingen die van toepassing zijn op de muziek van Monokino, maar de ware kracht van Fake Virtue is lastiger te omschrijven. Deze ondervindt je pas wanneer je de plaat meerdere keren voorbij hebt laten komen. Een waarschuwing is hierbij op zijn plaats. Let op: zwaar verslavend. Erwin Zijleman