Sigur Rós - Kveikur

Bij surrealistisch weer hoort surrealistische muziek. Die muziek wordt al jaren gemaakt door de IJslandse band Sigur Rós, die sinds haar debuut Von uit 1997 eigenlijk alleen maar goede platen heeft gemaakt. Het zijn platen vol sprookjesachtige muziek, die zowel op een warme zomerdag als op een ijskoude winterdag goed tot hun recht komen. Met Kveikur heeft Sigur Rós de soundtrack voor de komende dagen afgeleverd. Lome en dromerige klanken worden afgewisseld met aardedonkere uitbarstingen van voorzichtig geweld, zoals een warme zomerdag wordt afgesloten met stevig onweer. Door de wat donkerdere klanken is Kveikur een wat andere plaat dan we van Sigur Rós gewend zijn, maar daar is na ruim 15 jaar niet zoveel mis mee. Kveikur valt niet alleen op door wat donkerdere klanken, maar ook door wat meer uptempo songs. Het bevalt me eerlijk gezegd wel. De sprookjesachtige platen van de band zijn prachtig, maar gaan uiteindelijk bijna onopgemerkt voorbij. Kveikur dwingt tot luisteren en maakt het de luisteraar niet altijd even makkelijk. Na zware en donkere passages is er echter altijd ruimte voor de dromerige klanken die we van de band kennen en deze hebben door de extra dynamiek eigenlijk alleen maar aan kracht gewonnen. Door te kiezen voor een wat zwaarder en donkerder geluid schuift Sigur Rós wat op in de richting van de andere bands die het hokje post-rock bevolken, maar de band heeft ook haar eigen geluid behouden, bijvoorbeeld door de uit duizenden herkenbare zang van Jonsi. Naast de mooie en soms heftige gitaarpartijen en de atmosferische elektronische klanken, vallen op Kveikur vooral het drum- en percussiewerk op. Kveikur is een plaat vol opvallende ritmes en deze geven de wat zweverige muziek van de IJslandse band een aardser karakter dan we gewend zijn. Net zoals alle andere platen van Sigur Rós is ook Kveikur weer een plaat die zich niet direct bij eerste beluistering volledig laat doorgronden. Kveikur is een plaat die je nog wel even zal verbazen, maar het is ook een plaat die, ondanks de wat zware en donkere ondertoon, snel groeit. Alle vorige platen van de band lieten zich voor een belangrijk deel vergelijken met het meesterwerk van de band, Ágætis Byrjun uit 1999, en dat bleek vaak een vergelijking die in het voordeel van de tweede plaat van de band uitviel. Kveikur staat volledig op eigen benen en laat een band horen die zich voor een belangrijk deel heeft uitgevonden, zonder de kracht van het verleden overboord te gooien. Dat is knap. Kveikur is zoals gezegd een prima soundtrack voor de komende dagen, maar ik heb inmiddels het idee dat de nieuwe Sigur Rós een plaat is voor alle seizoenen. Erwin Zijleman