In de jaren 60 moest er gekozen worden tussen The Beatles en The Stones, in de jaren 90 tussen Blur en Oasis. In de jaren 60 zou ik het waarschijnlijk moeilijk gehad hebben, maar in de jaren 90 koos ik zonder al teveel moeite voor Oasis. Oasis maakte in de jaren 90 immers een aantal platen vol memorabele popsongs, terwijl ik in de platen van Blur destijds niet zo heel veel hoorde. Ik ben Blur in een later stadium wel gaan waarderen, al bereikte de band wat mij betreft nooit het niveau van de beste platen van Oasis.
Waar ik altijd moeite had met de platen van Blur, kon ik de soloplaten die verschenen in het leven na Blur wel zeer waarderen. Gitarist Graham Coxon maakte een aantal geweldige platen en ook zanger Damon Albarn maakte uiteindelijk platen die moesten worden gerekend tot de ware krenten uit de pop.
Toch had ik wel wat twijfels bij een nieuwe plaat van Blur. Wanneer leden van een band meer dan tien jaar niet door één deur kunnen, moet er heel wat veranderen om een goede plaat te kunnen maken en hiernaast was het voorlopige slotakkoord van Blur, Think Tank uit 2003, er één om heel snel te vergeten.
Ondanks de vetes die het afgelopen decennium werden uitgevochten, dook Blur eind vorig jaar dan toch de studio in, overigens nadat de band al ruim een jaar had getoerd. De basis voor The Magic Whip werd tijdens de tour van 2013 gelegd, maar de songs werden eind vorig jaar, samen met topproducer en voormalig Blur-producer Stephen Street, verder uitgewerkt.
Mijn verwachtingen met betrekking tot The Magic Whip waren zeker niet hooggespannen, maar toen de plaat zeer positief werd ontvangen door de critici (die momenteel superlatieven tekort komen), werd ik toch nieuwsgierig naar het nieuwe werk van Blur.
The Magic Whip is me zeker niet tegengevallen en hoewel ik het werk van Blur zeker niet als mijn broekzak ken, durf ik wel te beweren dat de band sinds 1991 mindere platen heeft gemaakt dan The Magic Whip (en dan heb ik het niet alleen over Think Tank).
The Magic Whip borduurt deels voort op het werk van Blur uit de jaren 90, maar ook het solowerk van Graham Coxon en Damon Albarn en het werk van Gorillaz (een van de vele projecten van Albarn) hebben hun sporen nagelaten op de nieuwe plaat van de band. Hiernaast citeert Blur meer dan ooit uit de rijke geschiedenis van de Britse popmuziek.
Dit betekent dat Blur aan de ene kant vermaakt met popmuziek die ooit Britpop werd genoemd, maar ook kan worden omschreven als muziek die voortborduurt op de grote Britse rockbands uit de jaren 60.
The Magic Whip heeft hiernaast een meer experimentele en vooral ingetogen kant. Hierin klinken de fascinatie van Graham Coxon met psychedelica en de vele flirts van Damon Albarn met wereldmuziek nadrukkelijk door.
De twee uitersten van The Magic Whip staan soms ver uit elkaar, maar ze weten elkaar ook te versterken, wat een plaat zonder zwakke momenten oplevert. Het is opvallend hoe hecht en ontspannen Blur op The Magic Whip klinkt. Blur klinkt op haar nieuwe plaat gedreven en slaagt er in om alle puzzelstukjes op de juiste plek te leggen.
Natuurlijk zijn het geweldige gitaarspel van Graham Coxon en de herkenbare zang van Damon Albarn de belangrijkste bestanddelen op de nieuwe plaat van Blur, maar ook de rest van de band en producer Stephen Street dragen zeker bij aan het bijzonder fraaie resultaat, waarbij de fraaie elektronica een speciale vermelding verdient.
Blur slaagt er in om op The Magic Whip steeds weer net wat anders te klinken, wat een veelkleurige plaat oplevert. Het is een plaat die afwisselend vermaakt, intrigeert en benevelt. Het is ook een plaat die nog heel lang nieuwe dingen laat horen en het is een plaat die nog heel lang beter wordt. Met name de meer ingetogen tracks blijken kunststukjes vol verrassingen.
Vanwege de status van Blur werd The Magic Whip al bij voorbaat uitgeroepen tot één van de grote releases van 2015. Er zijn niet veel bands die dit na een lange afwezigheid waar weten te maken, maar Blur slaagt er glansrijk in. Vorig jaar haalde Damon Albarn mijn jaarlijstje. Dit jaar reserveer ik alvast een plekje voor Blur. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's