In de Britse muziektijdschriften wordt het debuut van Olivia Chaney zeer warm onthaald. Dat wekt geen verbazing, want de Britse singer-songwriter, die overigens al een aantal jaren wordt geschaard onder de grote talenten van de hedendaagse Britse folk scene, maakt op haar debuut The Longest River muziek die heel dicht tegen de traditionele Britse folk uit de jaren 60 en 70 aan schuurt.
Bij beluistering van The Longest River komt de naam van Sandy Denny meerdere malen op en dat is een naam die nog altijd veel emoties oproept onder de liefhebbers van traditionele Britse folk.
Nu zijn er heel veel Britse singer-songwriters die met de erfenis van de veel te jong overleden Sandy Denny aan de haal zijn gegaan en nog steeds gaan, maar Olivia Chaney steekt er op haar debuut toch wel wat boven uit, al heeft het even geduurd voor ik er zo over dacht.
Hoewel de muziek van de jonge Britse singer-songwriter absoluut diep is geworteld in de Britse folk uit de jaren 60 en 70, slaagt Olivia Chaney er ook in om een eigen en eigentijdse draai te geven aan de mooie invloeden uit het verleden. Dit doet ze door in de instrumentatie af en toe buiten de gebaande paden van de Britse folk te treden, bijvoorbeeld door de inzet van synthesizers en een harmonium, maar ook in vocaal opzicht beperkt Olivia Chaney zich niet uitsluitend tot de invloeden van de groten uit de Britse folk.
The Longest River lijkt op het eerste gehoor misschien oer-Brits, maar na verloop van tijd hoorde ik toch ook invloeden uit de Amerikaanse folk uit de jaren 60 en 70. Hiernaast verwerkt Olivia Chaney ook op subtiele wijze invloeden uit de jazz en de klassieke muziek in haar songs en hoor ik heel af en toe iets van een redelijk conventioneel klinkende Kate Bush.
Uiteindelijk bepalen de verwerkte invloeden slechts ten dele of een plaat me aanspreekt of niet. Er zijn de afgelopen jaren zoveel folkies opgedoken dat ik af en toe wat sceptisch wordt, maar Olivia Chaney heeft me met The Longest River uiteindelijk genadeloos ingepakt.
De songs van de Britse singer-songwriter zijn zeker geen dertien in een dozijn folksongs en zitten zowel wanneer het gaat om de instrumentatie als de vocalen razend knap in elkaar. In beide gevallen opereert de Britse zeer subtiel.
The Longest River is een buitengewoon ingetogen en stemmige plaat vol door piano of gitaar gedragen songs, die in eerste instantie erg traditioneel en wat plechtig aan doen, maar het is ook een plaat vol songs die bijna eindeloos lijken te groeien. Ik geef eerlijk toe dat ik bij eerste beluistering van The Longest River nog wel wat twijfelde. Ik vond het bij eerste beluistering allemaal wel erg traditioneel en de songs van Olivia Chaney bleven bovendien maar moeilijk hangen.
Zeker wanneer je geen heel groot liefhebber van traditionele Britse folk bent, is The Longest River een plaat die hoge barrières op kan werpen, maar wanneer Olivia Chaney je eenmaal raakt met haar bijzondere songs, raakt ze je ook diep. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de werkelijk prachtige stem van de Britse, maar ook de instrumentatie op, de productie van en de songs op The Longest River blijken na enige gewenning kunststukjes. Terecht dus dat deze bijzondere plaat in Engeland wordt bejubeld. Nu Nederland nog. Erwin Zijleman
