Paul Weller is dankzij zijn werk met The Jam en The Style Council en een solocarrière die inmiddels bijna 25 jaar beslaat al lang een icoon binnen de Britse popmuziek, maar het is bovendien een muzikant die een akelig constant en ook akelig hoog niveau tot op de dag van vandaag weet vast te houden. De pauzes tussen zijn platen worden misschien iets langer, maar als Paul Weller een plaat uitbrengt is het vrijwel zonder uitzondering een goede plaat. Zo wordt het in 2012 verschenen Sonic Kicks gerekend tot zijn beste platen en daar valt weinig tot niets op af te dingen.
Op Sonic Kicks klonk Paul Weller veelzijdiger dan ooit te voren en bovendien klonk de plaat, mede door het overwinnen van een alcoholverslaving, opvallend energiek en geïnspireerd.
Op Saturn’s Pattern borduurt Paul Weller voort op het zo goede Sonic Kicks, grijpt hij terug op zijn oudere werk en laat hij wederom uitstapjes buiten de gebaande paden horen. Saturn’s Pattern laat zich beluisteren als een trip door het imposante oeuvre dat Paul Weller inmiddels op zijn naam heeft staan, maar het is ook een trip door de geschiedenis van de popmuziek.
Saturn’s Pattern opent (mede door de impulsen van leden van Syd Arthur) heerlijk psychedelisch, maar Paul Weller gaat op zijn nieuwe plaat (zijn twaalfde studioplaat als ik het goed geteld heb) ook aan de haal met soul, Britpop, rhythm & blues en rauwe rock ’n roll. Het zijn allemaal genres waarin de nog altijd pas 56-jarige Brit met minstens drie muzikale levens achter zich uitstekend uit de voeten kan.
Paul Weller klinkt op zijn nieuwe plaat niet alleen buitengewoon veelzijdig, maar ook opvallend gedreven. Saturn’s Pattern is een gepassioneerde plaat, waarop Paul Weller nog altijd muziek maakt als de jonge hond die hij altijd gebleven is.
Wat verder opvalt is dat het plezier afspat van de nieuwe plaat van Paul Weller. Er wordt lekker losjes gemusiceerd, waarbij het niet zoveel uitmaakt of een track maar net twee minuten of ruim acht minuten duurt. Paul Weller en de muzikanten die hem op Saturn’s Pattern begeleiden laten zich niet beperken, want een rijk geluid vol details, maar ook vol rust oplevert.
Net als vrijwel alle andere platen van Paul Weller heeft ook Saturn’s Pattern weer het bedwelmende en inspirerende van de popmuziek uit de jaren 60 en 70, maar de Brit is zeker niet blijven hangen in de tijden van weleer en probeert steeds weer nieuwe bruggen te slaan tussen genres.
Saturn’s Pattern is een typische Paul Weller plaat. Bij eerste beluistering klinkt het vooral oorspronkelijk en gedreven, maar uiteindelijk hoor je ook keer op keer hoe knap Paul Weller zijn eigen muzikale universum heeft gecreëerd.
Ik kan me nauwelijks voorstellen dat de Brit nog veel jonge muziekliefhebbers aan zich weet te binden, maar als dat lukt is Saturn’s Pattern voor deze jonge muziekliefhebbers de start van een muzikale ontdekkingsreis vol hoogtepunten. Voor een ieder die Paul Weller al sinds de jaren 70 volgt is het het zoveelste bewijs van de torenhoge kwaliteit waarvoor Paul Weller inmiddels bijna 40 jaar garant staat. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
