Het uit vier vrouwen bestaande Chastity Belt debuteerde twee jaar geleden met het in kleine kring geprezen No Regerts (geen typefout), maar trekt nu in veel bredere kring aandacht met haar tweede plaat Time To Go Home. De band uit Washington trok met haar tweede plaat mijn aandacht omdat Time To Go Home inmiddels al meerdere malen wordt vergeleken met het werk van Sleater-Kinney en dat is een band die ik heel hoog heb zitten.
In de openingstrack hoor ik overigens nog niet zoveel terug van de muziek van Sleater-Kinney. In deze openingstrack combineert Chastity Belt atmosferische klanken die zo lijken weggelopen uit de hoogtijdagen van de dreampop (denk vooral aan Lush) met vocalen die me afwisselend doen denken aan Patti Smith, Beach House en Throwing Muses.
Ook in de meeste tracks die volgen domineren invloeden uit de dreampop van weleer, al hoor ik uiteindelijk ook wel het rauwe en soms net wat onvaste van Sleater-Kinney. De invloeden uit de dreampop zorgen voor even knappe als verleidelijke gitaarlijnen en nemen je zo mee terug naar de hoogtijdagen van het genre, al wijken de vocalen af van de in de dreampop zeer gebruikelijke engelachtige zang.
Het prachtige en soms bijna hypnotiserende gitaarwerk op Time To Go Home beperkt zich overigens zeker niet tot invloeden uit de dreampop, maar flirt ook nadrukkelijk met de noiserock van een band als Sonic Youth, wat Time To Go Home meerwaarde geeft boven alle platen die binnen de dreampop revival verschijnen. Dat de band uit Washington nog meer kan, laat het horen wanneer het een buitengewoon rauwe punky track uit de hoge hoed tovert of zichzelf verliest in een dromerige en psychedelische track.
De vocalen op Time To Go Home kon ik in eerste instantie minder waarderen. Julia Shapiro, de zangeres en frontvrouw van Chastity Belt zingt op het eerste gehoor wel erg onderkoeld en zelfs wat ongeïnteresseerd, maar uiteindelijk valt er ook wanneer het de vocalen betreft veel op zijn plek. De onderkoelde en wat onvaste zang geeft de muziek van het viertal uit Washington een bijzondere en rauwe energie en bovendien blijkt de zang op Time To Go Home bij herhaalde beluistering ook veel broeieriger dan ik op het eerste gehoor had gemerkt en maakt desinteresse plaats voor passie en emotie.
Time To Go Home van Chastity Belt is een plaat die zich maar langzaam opdringt, maar wanneer je gevoelig bent voor de betoverende muziek van Amerikaanse band, is het een plaat die nog heel lang door kan groeien en uiteindelijk behoorlijk onmisbaar kan worden.
Ik ben zelf inmiddels compleet verslingerd aan de in Nederland helaas nog wat genegeerde tweede plaat van Chastity Belt en het einde van de groei van Time To Go Home is nog lang niet in zicht. Hele leuke plaat van een band die het verdient om ook in Nederland te worden omarmd door een breed publiek. Ik ben in ieder geval helemaal om. Erwin Zijleman
cd 
LP