San Fermin verraste bijna twee jaar geleden met een plaat die met geen mogelijkheid in een hokje was te duwen. Het alter ego van Ellis Ludwig-Leone, een klassiek geschoold muzikant uit New York met een voorliefde voor avant garde en elektronische popmuziek, schoot alle kanten op en verenigde werelden die over het algemeen niet met elkaar te verenigen zijn.
Op Jackrabbit gaat San Fermin verder waar het titelloze debuut ophield, maar zet Ellis Ludwig-Leone ook een flinke volgende stap.
Ook op Jackrabbit worden invloeden uit de barokke klassieke muziek vermengd met invloeden uit de avant garde en de elektronica, maar San Fermin is dit keer ook niet bang voor redelijk toegankelijke popmuziek.
Ellis Ludwig-Leone tekende ook dit keer voor de opvallende arrangementen waarin invloeden uit de klassieke muziek een voorname rol spelen, maar de tegendraadse component minstens even belangrijk is.
Voor de vocalen vertrouwt San Fermin nog steeds op de donkere vocalen van Allen Tate, die in vocaal opzicht steeds meer op Nick Cave gaat lijken (al hoor ik ook wel wat van Bill Callahan). De dames van Lucius, die schitterden op het debuut van San Fermin, timmeren inmiddels zelf aardig aan de weg en zijn daarom vervangen door zangeres Charlene Kaye, die er overigens ook in slaagt om de bijzondere muziek van San Fermin te voorzien van aansprekende vocalen.
Jackrabbit opent misschien nog wel heftiger dan het zo eclectische debuut van San Fermin, maar wanneer de eerste storm is gaan liggen, is er volop ruimte voor een aantal behoorlijk toegankelijke en heerlijk lome popsongs.
In deze popsongs domineren zwoele klanken en bijpassende vocalen en moet het klassieke en elektronische geweld genoegen nemen met een plek op de achtergrond. Ook wanneer Ellis Ludwig-Leone wat minder groots uitpakt blijft de muziek van San Fermin bijzonder of zelfs uniek, want ook de wat beperktere dreiging op de achtergrond geeft de muziek van San Fermin een geheel eigen dynamiek en lading.
San Fermin heeft de afgelopen twee jaar intensief getoerd en dat hoor je. De band klinkt hechter, de muziek is toegankelijker of op zijn minst minder gekunsteld. De criticus zal beweren dat Jackrabbit hierdoor wat minder avontuurlijk of spannend is dan zijn voorganger, maar persoonlijk vind ik Jackrabbit veel meer in balans en nog altijd voldoende spannend.
Het is knap hoe Ellis Ludwig-Leone steeds weer weet te schakelen tussen redelijk ingetogen en lome muziek en passages waarin de strijkers en de blazers of de elektronica flink mogen uitpakken. Het is knap hoe de overvolle en zwaar aangezette arrangementen combineren met popsongs met een kop en een staart.
Jackrabbit is zonder enige twijfel toegankelijker dan zijn voorganger, maar San Fermin maakt nog altijd geen conventionele popmuziek. Ook Jackrabbit is weer een plaat die tijd vraagt. Het is een plaat die je soms genadeloos zal verleiden en die soms nadrukkelijk tegen de haren in zal strijken, maar wanneer de stofwolken zijn opgetrokken blijft een plaat over die toegankelijk is maar ook buiten de gebaande paden durft te treden. Het is een bijzondere combinatie die wonderschone popmuziek oplevert maar die je ook steeds weer op het verkeerde been zet.
Misschien net wat minder verrassend dan het zo opmerkelijke debuut, maar uiteindelijk vind ik Jackrabbit de betere plaat. Erwin Zijleman
