MG staat voor Martin Gore en Martin Gore kennen we natuurlijk van Depeche Mode. Binnen Depeche Mode is Martin Gore vooral verantwoordelijk voor de net wat melodieuzere vocalen, heeft hij een groot deel van de tijd een gitaar in zijn handen en staat zijn naam achter een deel van de wat meer pop georiënteerde songs van de band. Van Martin Gore had ik daarom geen experimentele instrumentale elektronische plaat verwacht, maar hij heeft hem wel gemaakt. MG is zeker geen makkelijke plaat geworden en als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat het even heeft geduurd voor ik er chocolade van kon maken, maar inmiddels ben ik toch wel onder de indruk van MG.
MG is zoals gezegd een instrumentale plaat en een volledig elektronische plaat. Daarmee kun je nog alle kanten op, maar Martin Gore heeft gekozen voor een behoorlijk experimenteel klankentapijt, dat zowel filmisch als futuristisch aan doet. MG strijkt hierbij af en toe flink tegen de haren in en biedt maar weinig aanknopingspunten, maar het is ook een plaat waarbij uiteindelijk veel op zijn plaats valt.
MG bestaat deels uit industriële klanken, deels uit atmosferische geluidstapijten en deels uit wat meer melodieuze klanken. Elk van deze drie soorten klanken voert telkens de boventoon en bepaalt of je luistert naar een voortdenderende machine, naar bedwelmende klanken of naar melodieuze popmuziek. Dat is niet altijd even makkelijk, maar zeker wanneer je je open stelt voor de bijzondere muziek op MG valt er veel te genieten op deze soloplaat van Martin Gore.
Bij beluistering van MG moet je de associaties met Depeche Mode volledig loslaten. Martin Gore creëert op MG zijn eigen muzikale universum en het is een universum dat de fantasie volledig moet kunnen prikkelen om een positieve werking te kunnen hebben.
MG doet af en toe denken aan de muziek van Kraftwerk. Ook dat is geen muziek die ik altijd kan verdragen, maar het is muziek die je in een bepaalde gemoedstoestand kan brengen, waarna opeens wel alles op zijn plaats valt. Martin Gore krijgt dat ook voor elkaar met MG. Er zijn momenten waarop ik de muziek op MG maar nauwelijks kan verdragen, maar er zijn minstens even vaak momenten waarop ik de ruwe schoonheid van MG ervaar en de muziek van Martin Gore goed is voor fascinerende beelden.
Het ene moment hoor je nog flarden onsamenhangende elektronica, het volgende moment worden al deze flarden aan elkaar gesmeed tot een buitengewoon fascinerende luistertrip. Naarmate je MG vaker hoort bestaat de plaat steeds minder vaak uit als los zand aan elkaar hangende flarden en hoor en zie je steeds vaker een consistent muzikaal landschap dat fascineert, intrigeert en betovert.
Wanneer je niet van elektronische muziek houdt acht ik de kans niet zo groot dat het kwartje gaat vallen, maar iedereen die, net als ik, zo nu en dan kan genieten van elektronische muziek, krijgt met MG een bijzondere plaat in handen.
Martin Gore heeft Depeche Mode de afgelopen decennia getransformeerd van een eenvoudig synth-pop bandje in een veelzijdige rockband. Het Depeche Mode geluid had hij ook kunnen etaleren op deze soloplaat, maar het siert Martin Gore dat hij op deze soloplaat heeft gekozen voor een wat tegendraads geluid dat deels teruggrijpt op de eerste stapjes van Depeche Mode, maar uiteindelijk natuurlijk vooral vooruit kijkt. Het levert een bijzonder fascinerende plaat van een bijzondere vaak wat ongrijpbare schoonheid op. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's