Het titelloze debuut van Torres haalde ik eind 2013 uit een Amerikaans jaarlijstje, want de plaat werd in Nederland niet opgemerkt. Het debuut van het alter ego van Mackenzie Scott schaar ik inmiddels met terugwerkende kracht onder de beste platen van 2013, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar haar tweede plaat. Deze is onlangs verschenen en heeft me zeker niet teleurgesteld. Integendeel zelfs. Vergeleken met het titelloze debuut is Sprinter nog wat rauwer en wat mij betreft ook net wat indrukwekkender.
Het debuut van Torres werd twee jaar geleden onder andere vergeleken met het werk van PJ Harvey en dat is een vergelijking die nog veel sterker van toepassing is op Sprinter. Torres is deze vergelijking ook zeker niet uit de weg gegaan, want ze nam haar tweede plaat op in het Engelse Dorset, met niemand minder dan voormalig PJ Harvey producer Rob Ellis achter de knoppen.
Dat lijkt geen handige zet, maar het pakt geweldig uit. De muziek van Torres roept misschien de vergelijking op met de muziek van PJ Harvey, maar het is wel muziek die PJ Harvey al heel lang niet meer heeft gemaakt, misschien zelfs wel niet sinds haar debuut Dry uit 1992.
Sprinter is een behoorlijk rauwe en tegendraadse plaat, waardoor de tweede van Torres wat meer energie van de luisteraar vraagt dan haar debuut. Het is energie die je dubbel en dwars krijgt terugbetaald, want wat klinkt Torres op haar tweede plaat energiek en gedreven en wat maakt ze bijzondere muziek. Torres maakt het de luisteraar lang niet altijd makkelijk, maar neem de tijd voor deze plaat en je hoort de ene na de andere song waar de urgentie en het avontuur van af spatten.
De muziek van Torres, die overigens ook wordt bijgestaan door Portishead’s Adrian Utley, roept niet alleen associaties op met de muziek van PJ Harvey, maar doet ook denken aan die van Sharon van Etten, Waxahatchee en Courtney Barnett; alle drie smaakmakers binnen het hedendaagse leger aan vrouwelijke singer-songwriters. Torres mogen we op basis van haar tweede plaat toevoegen aan deze smaakmakers, want met Sprinter blijft ze het merendeel van de concurrentie mijlenver voor.
Torres kiest op haar tweede plaat een aantal keren voor rauwe rock, die weer doet denken aan de muziek van Hole of zelfs aan de hoogtijdagen van Nirvana, maar Sprinter bevat ook een aantal meer ingetogen songs, die kunnen variëren van arty pop tot psychedelisch aandoende tracks tot de akoestische folky track waarmee de plaat afsluit.
Sprinter heeft je dan 9 tracks in 45 minuten voorgeschoteld en het zijn 45 minuten die je heen en weer hebben getrokken tussen meerdere genres en meerdere emoties. Het zijn ook 45 minuten waarin rauwe gitaarriffs worden afgewisseld met bijna verstilde klanken en waarin Torres zowel van zich af kan bijten als lieflijk kan fluisteren. Een vat vol tegenstrijdigheden derhalve.
Sprinter zal na eerste beluistering waarschijnlijk nog geen onuitwisbare indruk hebben gemaakt. Daarvoor zijn de songs op te plaat te divers en te complex en strijkt de muziek van Torres bovendien net wat te vaak tegen de haren in. Sprinter is een plaat die je toe moet laten tot je systeem. Wanneer je dit hebt gedaan groeien de 9 tracks op Sprinter één voor één uit tot songs die je alleen maar kunt koesteren.
Het is even afwachten of Torres op basis van deze plaat dezelfde status krijgt als Courtney Barnett, Sharon van Etten of zelfs PJ Harvey. Sprinter is er wat mij betreft goed genoeg voor. Erwin Zijleman
cd 
LP