Dit is nu precies het soort boeken waar ik vrolijk van word, maar deze kende ik nog niet.
Tijdens het bestellen van het boek liep ik ook nog tegen “1001 Songs You Must Hear Before You Die” aan en dat heb ik er maar direct bijbesteld, waardoor er nu twee enorme pillen voor me liggen.
Beide boeken zijn geschreven door Robert Dimery en zijn inmiddels toe aan de zoveelste aangepaste editie.
Nu is het maken van lijstjes met de beste platen aller tijden natuurlijk een onzinnige bezigheid, want een dergelijke lijst is niet alleen een kwestie van smaak, maar ook onderhevig aan verandering; enerzijds door nieuwe aanwas en anderzijds door voortschrijdend inzicht.
Als ik zelf mijn 1001 favoriete albums of songs zou moeten kiezen (ik moet er niet aan denken overigens) zou ik voor een belangrijk deel op een andere lijst uit komen, maar de pogingen van Robert Dimery zijn absoluut verdienstelijk. Robert Dimery deed dit overigens niet in zijn eentje, maar deed een beroep op flink wat (pop)journalisten van naam en faam.
1001 Albums You Must Hear Before You Die bespreekt in ongeveer 1000 pagina’s de 1001 niet te missen albums uit de geschiedenis van de popmuziek in chronologische volgorde.
De huidige editie begint bij In The Wee Small Hours van Frank Sinatra uit 1955 en eindig bij The Next Day van David Bowie uit 2013. De eerste heb ik inmiddels ontdekt, is veel beter dan verwacht en smeekt om kleine uurtjes en goede wijn. De laatste is wat mij betreft een twijfelgeval, want zelfs als je acht albums van Bowie opneemt in de lijst, staat The Next Day er wat mij betreft niet in.
Tussen Sinatra en Bowie passeren nog 999 platen de revue. Flink wat worden op een hele pagina besproken en krijgen een foto toe, maar een aantal moet genoegen nemen met een kolom. De extra informatie is de moeite waard en voorziet alle albums van de nodige duiding.
Zelf ben ik er nog niet uit hoe ik me door dit lijvige boek heen ga worstelen. Chronologisch is een optie, maar er steeds iets willekeurigs uitpikken is misschien wel veel leuker.
Op basis van een eerste willekeurige greep kom ik voor vanavond tot een playlist van vijf albums die bestaat uit het debuut van Buffalo Springfield uit 1967, Superfly van Curtis Mayfield uit 1972, All Mod Con van The Jam uit 1978, het debuut van The La’s uit 1990 en Either/Or van Elliott Smith uit 1997. Het is een gelukkige en ongelukkige greep. Een gelukkige greep omdat ik alle vijf de albums goed ken en koester. Een ongelukkige greep omdat de verrassing nog even uit blijft.
Nu ben ik persoonlijk meer gericht op albums dan op songs, maar toch is ook 1001 Songs You Must Hear Before You Die geweldig leesvoer.
Van O Sole Mio van Enrico Caruso uit 1916 tot Where Are We Now van David Bowie uit 2013 (dat de auteur iets heeft met de laatste plaat van Bowie is wel duidelijk). Niet alles is raak, maar de meeste geselecteerde songs zijn toch parels, waarbij zo nu en dan ook best op de rand van kunst en kitsch kan worden gebalanceerd (persoonlijk kan ik me wel vinden in de mening dat Wham minstens drie geweldige singles heeft gemaakt, al zal lang niet iedereen dit met me eens zijn).
Een willekeurige greep uit het midden van het boek biedt me Rattlesnakes van Lloyd Cole & The Commotions, Im Nin’ Alu van Ofra Haza en Purple Rain van Prince. Niets op af te dingen wat mij betreft. Lloyd Cole staat ook direct op de playlist.
Bijna 2000 pagina’s papier. Niet meer van deze tijd, maar ik ga er van uit dat ik er heel veel plezier aan ga beleven. Frank Sinatra schat ik door de juiste keuze (Greatest Hits kom ik echt niet doorheen) inmiddels al op de juiste waarde, maar er gaat vast nog veel volgen. Met dank aan een Facebook onbekende die ik niet meer kan vinden. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com